Niesamowitym osiągnięcie może pochwalić się Miguel Claro, portugalski astrofotograf, który ukierunkował swoje zainteresowanie w stronę Galaktyki Andromedy, by uchwycić ją w sposób, jakiego wcześniej nie mogliśmy zobaczyć. Efektem jego pracy jest fotografia, która przypomina, jak potężna, piękna i niesamowita może być astrofotografia. Sam lubię robić zdjęcia gwiazd na nocnym niebie, ale to, co zrobił Pan Claro, to coś naprawdę niesamowitego. Różni nas wiele - dostępny sprzęt i umiejętności. Stąd też, to właśnie ten ekspert może pochwalić się czymś (dosłownie) nieziemskim.
Galaktyka Andromedy to największa galaktyka Grupy Lokalnej, oddalona od Ziemi o około 2,5 miliona lat świetlnych. Rozciąga się na imponujące 220 000 lat świetlnych i jest pierwszym realnym kandydatem do możliwego zderzenia z Drogą Mleczną. W ostatnich latach obserwacje tej galaktyki nabrały nowego wymiaru, dzięki rozwojowi technologii filtrów i kamer CCD/CMOS oraz pasji niezależnych twórców. Miguel Claro dołączył do grona tych, którzy próbują nie tylko rejestrować piękno kosmosu, ale również odkrywać jego tajemnice, dokumentując struktury niewidoczne gołym okiem.
Zdjęcie wykonano w portugalskim obserwatorium w Alqueva. Claro użył filtra dwupasmowego, który przepuszcza emisję wodoru alfa (Ha) i tlenu III (OIII), rejestrując złożoną mozaikę subtelnych struktur gazowych. Łączny czas ekspozycji wyniósł około 80 godzin. I to właśnie nieziemska wręcz cierpliwość pozwoliła na uwiecznienie rozległych, słabo świecących chmur gazowych, które zdają się otaczać galaktykę jak delikatna zasłona. Sygnał OIII z tajemniczego łuku pozostawał zbyt słaby, by go przedstawić w pełnej krasie, niemniej obecność tej emisji w ramionach spiralnych pozwoliła zidentyfikować potencjalne mgławice planetarne.
Fotografia Claro została skadrowana nietypowo, z lekkim obrotem, który kieruje wzrok widza w stronę jądra galaktyki i gęstych struktur spiralnych, przy zachowaniu naturalnego kontrastu i balansu światła. To zabieg nie tylko estetyczny. Ma on też wymiar ściśle naukowy — w ten sposób możemy dowiedzieć się więcej o Andromedzie.
Kosmiczna archeologia
Analiza danych wskazuje, że pierścieniowa struktura Andromedy może być wynikiem kolizji z galaktyką M32, do której doszło około 200 milionów lat temu. Owe pierścienie, niewidoczne w świetle widzialnym, ujawniają się w pasmach ultrafioletowych jako obszary intensywnego formowania się gwiazd. To czyni z M31 nie tylko ikonę pop-astronomii, ale i cenny obiekt badań nad ewolucją galaktyk.
Warto również zauważyć, że część chmur widocznych na zdjęciu nie pochodzi z M31, lecz z... Drogi Mlecznej. Każde spojrzenie w kosmos jest jednocześnie spojrzeniem odrobinę jak... przez zamknięte okno – zabarwione lokalnymi zjawiskami i przeszkodami, których w kosmosie zdecydowanie nie brakuje.
Nauka i sztuka
Dostęp do wysokiej klasy sprzętu i wiedzy nie jest już ograniczony wyłącznie do instytucji, stąd niezależni astrofotografowie stają się niejako ambasadorami nauki. Praca Claro to dowód na to, że dzięki determinacji i wyrafinowanej technice można stworzyć dzieło o ogromnej wartości estetycznej i naukowej. Stworzone ujęcie M31 nie tylko zachwyca, ale też inspiruje do dalszych odkryć.
W dobie krótkich formatów, natychmiastowych emocji i ciągłego scrollowania, 80 godzin ekspozycji staje się istnym manifestem przeciwko pośpiechowi. Zatrzymajcie się dłużej, popatrzcie i powiedzcie sobie w duchu, czy to, co spotyka nas na co dzień, tak naprawdę cokolwiek znaczy? Przypatrzcie się ogromowi Andromedy. Pomyślcie o ogromie kosmosu. Dopiero wtedy człowiek zaczyna pojmować, w jakim cudzie tak naprawdę uczestniczymy.
Reklama
Prace Miguela Claro (w tym wspomniane zdjęcie Andromedy) można również kupić - jego sklep jest dostępny tutaj. To w żadnym stopniu reklama - to po prostu hołd dla pracy tego astrofotografa.
