Tegoroczne wakacje, jeśli chodzi o MON z pewnością można nazwać koreańskimi. Resort właśnie w tym kraju postanowił nadrobić braki sprzętowe, do których przez dekady sam doprowadził. Dziś podpisano pierwsze umowy wykonawcze na czołgi i armatohaubice. Co ostatecznie zamówiono?
Pierwsze umowy wykonawcze, co oczywiste w przypadku zakupu na wariackich papierach, obejmują tylko i wyłącznie sprzęt produkcji koreańskiej. Zgodnie z krążącymi od kilku dni przeciekami podpisano kontrakty na czołgi K2 Black Panther oraz armatohaubice K9A1 Thunder. Jak to wygląda w liczbach i datach?
Polska zamówiła 180 czołgów K2 Black Thunder w standardowej, koreańskiej wersji, które mają być dostarczane w latach 2022 - 2025. Pierwsze 10 sztuk ma dotrzeć do naszego kraju jeszcze w tym roku.
Koszt kontraktu wyniesie 3,37 mld dolarów USD netto, a w jego ramach otrzymamy też:
1. pakiet logistyczny składający się z:
2. pakiet szkoleniowy, czyli:
3. „dziesiątki tysięcy różnych typów amunicji 120 mm”.
Jak będzie wyglądać wyposażenie czołgu w systemy łączności i zarządzania polem walki, czyli czy trafią tam polskie moduły od WB Group, czy koreańskim „dorobi się” możliwość komunikacji z naszymi, nie wiadomo. MON w komunikacie określił to tak:
„Wszystkie zakontraktowane czołgi K2 zostaną wyposażone w systemy łączności zapewniające wymianę informacji we wszystkich relacjach dowodzenia i współdziałania wojsk pancernych i zmechanizowanych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.”
Reklama
W przypadku armatohaubicy mamy zaskoczenie. Wcześniej planowano zakup 48 szt. koreańskich K9A1 „na szybko”, następnie przejście na polonizowany model K9PL, którego produkcję będzie się stopniowo przenosić do kraju. Tymczasem w umowie zmaterializowały się dostawy 212 K2A1, dostarczanych w latach 2022 - 2026. 24 sztuki mają do nas trafić już w tym roku.
Cena za armatohaubice to 2,4 mld USD netto i podobnie jak w przypadku czołgów, kontrakt obejmuje też pakiet logistyczny, szkoleniowy oraz sporą ilość amunicji. Dobrą wiadomością jest to, że od początku nają tam być polskie systemy łączności i Topaz. Niestety dopiero kolejne armatohaubice otrzymają polski system nawigacji inercyjnej znany z Kraba. Nie podano żadnych informacji dotyczących innych modułów SKO z Kraba (np. komputerów balistycznych), więc nie wiemy, czy będą polskie, czy koreańskie, ale zintegrowane z Topazem.
Przy okazji omawiania kontraktu MON narobił zamieszania i poinformował, że w ramach umowy kupiono też koreańskie wozy amunicyjne i dowodzenia. Potem zostało to jednak zdementowane. Czy jednak resztę elementów skoreanizowanego DMO Regina zrobimy sobie sami, czy też weźmiemy coś z Korei nie wiadomo. Umów wykonawczych, choć tym razem już z udziałem polskiego przemysłu, ma być więcej, ale czego będą dotyczyć, nie wiadomo.
Może trochę dziwić, że nie ogłoszono dziś zakupu pierwszych, również całkowicie koreańskich, FA-50. Powody tego mogą być zarówno dobre, jak i złe dla polskiego wojska. Dobre, jeśli ktoś w MON poszedł po rozum do głowy i próbuje się z tego zakupu wykręcić. Niestety, nie specjalnie chce mi się w to wierzyć, tym bardziej że na jednym z portali powiązanych z MON pojawiła się dziś laurka dla tych samolotów.
Drugi powód może być bardziej prozaiczny, dla min. Błaszczaka dwie konferencje są PR-owo cenniejsze od jednej. Na nadchodzącym MSPO też przecież trzeba się z czymś pokazać. Jeśli tak jest, pozostaje mieć nadzieję, że warunki samolotowego dealu domknięto już wcześniej, jeśli nie, to po dzisiejszej imprezie nasza pozycja negocjacyjna stała się słabsza.
Podpisane dziś kontrakty to ogromny sukces, szkoda że koreańskiej zbrojeniówki. Z naszej perspektywy są to zakupy „na wariata”. W przypadku czołgu kupujemy sprzęt niespełniający wymagań wcześniej stawianych przez MON tego typu pojazdom i zdecydowanie gorszy od kupowanego równolegle Abramsa.
Decyzji o zakupie K9, szczególnie takiej ilości, zamiast rozbudowy możliwości produkcyjnych dla Kraba i inwestycji we własne prace R&D nad następcą (z którym śpieszyć się nie musimy), nie rozumiem w ogóle. Tym bardziej, że doniesienia z Ukrainy i głosy praktyków coraz częściej wskazują, że mityczny automat ładowania (którego w K9A1 i tak nie będzie), nie do końca się sprawdza w obecnym konflikcie (ma go tam PzH2000).
Zresztą, to czy dojdzie do realizacji mających ciut więcej sensu polonizacyjnych elementów z umowy ramowej zależy od tak wielu czynników, że nie postawiłbym pieniędzy, że wejdą w stadium realizacji. A już szczególnie w takim zakresie, jak to optymistycznie rysuje przed nami MON. Ale cóż, do odważnych świat należy...
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
