Pomimo natłoku obowiązków i wyjazdu, nie mogłem sobie odmówić rozegrania kilku godzin w zamkniętej becie nadchodzącej gry Ubisoftu: The Division 2. Chęć wypróbowania wczesnej wersji nie wzięła się znikąd, bo na jedynkę czekałem cholernie zniecierpliwiony.
I tym razem historia się powtórzy, choć doskonale wszyscy pamiętamy, że rozgrywka pokazana na konferencjach odbiegała od ostatecznego produktu, a początkowe problemy z grą skutecznie zniechęcały graczy do podejmowania prób ratowania ogarniętego chaosem Nowego Jorku. Gdy sytuacja się uspokoiła, można było przystąpić do penetrowania kątów miasta, wypełniania misji i... czerpania przyjemności z gry. Na The Division spadło sporo krytyki, ale własne oczekiwania dość szybko dostosowałem do możliwości gry, dlatego każda spędzona chwila na opustoszałym Manhattanie w zimowej aurze dawała mi sporo frajdy. Ten klimat po prostu na mnie działa i potrafię dzięki temu wybaczyć naprawdę dużo.
Nie inaczej będzie przy The Division 2, ale w tym przypadku powodów do narzekania wydaje się być znacznie mniej. Wiele aspektów gry zostało poprawionych. Okolica jest bardziej interaktywna. Przykład? W drodze do jednego z punktów możecie natrafić na egzekucję cywili lub rozgłośnię z propagandowym nagraniem. Nie tylko musicie odbić zakładników/wyłączyć sygnał rozprawiając się z przeciwnikami, ale także obronić daną lokalizację przed kolejną hardą uzbrojonych wojowników.
Wzrosło znaczenie gadżetów i ekwipunku. Wybór broni nie jest już tak oczywisty i spędziłem sporo czasu na dostosowaniu swojego zestawu, który by mi w pełni odpowiadał. Opłacalne jest zaglądanie w każdy zakamarek, bo nigdy nie wiadomo, jaki niespodzianki ukryli zaraz za rogiem twórcy gry. Cieszy możliwość ustawienia automatycznego działka, które zdejmuje wskazanych lub zbliżających się przeciwników, bo w przeciwieństwie do jedynki, lokalizowanie ich jest trudniejsze. Oczywiście radar sugeruje nam, z której strony można spodziewać się ataku, ale w większości przypadku musimy zauważyć ich samodzielnie.
No właśnie, prawdopodobnie nie ze wszystkimi misjami poradzimy sobie w pojedynkę. Na pierwszy rzut oka wydają się dość wymagające, choć nie napiszę, że nie jest to niemożliwe, bo po prostu nie próbowałem. Centrum rozgrywki jest multiplayer, który nawet w becie po prostu działa. Dołączenie do zespołu jest na tyle szybkie i łatwe, że gra czasem na własną rękę zgłasza potrzebę wsparcia w naszym imieniu, a wtedy możemy spodziewać się kogoś u naszego boku w ciągu kilku minut. W początkowej fazie rozgrywki dwójka graczy wydaje mi się optymalną liczbą (gdy jest już trzech, niektóre zadania stają się zbyt mało wymagające), ale nie wiadomo, jak będzie dalej. Z rozbudową ekipy nie będzie jednak problemów.
Niewiele mówi się na temat oprawy wizualnej gry, bo tej przed ujrzeniem finalnym The Division 2 wolałbym nie oceniać. Jest oczywiście lepiej, niż w przypadku pierwszej odsłony, ale nie mówiłbym tu o rewolucji. Wciąż z łatwością natrafia się na błędy, w efekcie których gracze/postacie przenikają się ze sobą i innymi przedmiotami, a zwykłe przejście przez bramkę wymaga drugiego podejścia, bo za pierwszym razem możemy najnormalniej w świecie utknąć.
Zupełnie szczerze przyznam, że wiosenna aura nijak ma się do nowojorskiej, zimowej atmosfery, ale Waszyngton również jest pełen świetnych, fotogenicznych lokalizacji, co z pewnością docenią gracze. Wolałbym, byśmy mieli do czynienia na przykład z pochmurną jesienią, co piszę po kilku solidnych opadach w Waszyngtonie, które znacząco ograniczały widoczność, ale tworzyły niesamowity klimat.
Choć lista grzechów The Division 2 może zyskać nowe punkty, to już dziś wiem, że będę chciał powrócić do Waszyngtonu jak najszybciej. Uwielbiam tego typu historie, dlatego przemierzanie ulic pełnych śmieci, pozostawionych aut i walka z bezprawiem przy obserwowaniu niszczejącego miasta z takiej perspektywy to nie lada przygoda. Czekam na więcej.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
