Prasa w Internecie to ani prasa, ani Internet. Czy da się to zrobić lepiej?

Kilka dni temu przypomniałem sobie o wynalazku o nazwie Newsstand. Była to wydzielona mini-sekcja na ekranie głównym systemu iOS, którą po polsku można by nazwać Kiosk. Jej zadaniem było zbieranie w jednym miejscu aplikacji od czasopism, dzienników i innych gazet, a każda z nich reprezentowana była raczej nie aplikacją, a bardziej przyjazną dla oka formą, np. rozłożonej czołówki dziennika. Sam Kiosk nie był zwykłym folderem, lecz jeszcze w czasach iOS 6, gdy panował skeuomorfizm, były to drewniane półki przypominające regał w saloniku prasowym. Późniejsze edycje, dopóki nie usunięto go z systemu, nie wyglądały już tak atrakcyjnie, gdyż były to zaledwie ułożone poziomo paski z gradientów (ohyda!).

Clou moich wspominek jest takie, że do pewnego momentu starano się nadać prasie w Internecie inne znaczenie i zorganizować odpowiedni kąt dla takich wydań. Zrezygnowano z tego, a najlepszym dowodem na to jest Apple News+, czyli agregator newsów z różnych źródeł, gdzie wiadomości podawane są w przyjemny dla oka sposób, ale niemający za wiele wspólnego z typowymi gazetami. Czy to plus? Pod kątem konsumpcji treści na pewno, bo na smartfonie przeglądanie kolumn przygotowanych z myślą o druku i większych ekranach nie przejdzie, ale z drugiej strony wpadamy w wir ciągle aktualizowanych strumieni informacji.

Taka forma przyswajania treści nie do końca do mnie przemawia, bo nawet powrót na stronę główną może oznaczać odświeżenie wszystkich informacji, więc siłą rzeczy część z nich nam od razu umyka. Kupując gazetę dostajemy pewien wycinek, podsumowanie danego okresu (dnia, tygodnia, miesiąca), przez co pod pewnym względem łatwiej jest nad tym wszystkim zapanować, jeśli lubimy czytać i być (w miarę) na bieżąco. Do pewnego momentu właśnie taką metodę przyjmowałem w kategorii rynku gier, czytając od deski do deski miesięczniki, zamiast starać się być na bieżąco z codzienną lawiną newsów na tematycznych stronach.

Ale nawet dzienniki, tygodniki i inne tytuły ma swoje strony, a także pomysł na to, jak docierać z materiałami do czytelników. Niektórzy próbują z wersją online, która ma mało wspólnego z podziałami, sekcjami i kategoriami wewnątrz papierowych wydań, co większości osób najwyraźniej pasuje, ale ma to podstawową wadę. Czasami nie ma wygodnego sposobu na przejrzenie nowych treści w kolejności chronologicznej lub z danego działu, jeśli nie spróbuję znaleźć klikalnych hashtagów, odnośników do kategorii lub nie znajdę tych podstron w Google. I to dotyczy większości stron, choć niektórzy próbują w pewien sposób uporządkować te materiały, ale mam wrażenie, że to wychodzi trochę przypadkowo, gdyż celem jest wprowadzenie wewnętrznego systemu oznaczania treści, a nie wyjście naprzeciw oczekiwaniom czytelnika.

Czytaj dalej poniżej

Gazeta.pl i Gazeta Wyborcza się nie dogadały. Koniec z dzieleniem treści Krzysztof Rojek

Wordle kupione przez New York Times. Gra podbijająca internet ma nowego właściciela Kacper Cembrowski

Oczywiście interaktywne wydania online gazet albo wersje PDF też istnieją, podobnie jak przygotowane z myślą o czytnikach pliki. Te ostatnie mają się całkiem nieźle, ale nie oddają układu gazety, natomiast PDF-y są średnio czytelne na większości urządzeń. Na laptopie, mniejszym tablecie, o smartfonie nie mówiąc, nawigacja po pliku jest niewygodna, a rozdzielczość materiałów zazwyczaj za niska. Za najlepszą próbę można uznać interaktywne wydania gazet z odnośnikami do treści online - układ papierowej wersji jest zachowany, ale kliknięcie prowadzi nas do zwykłego materiału online. Niestety, tutaj nie mamy do czynienia z tą samą lub nieco inną wersją artykułu w porównaniu do tego na www, lecz bardziej uproszczonej. Dodatki multimedialne, zdjęcia itd. są ograniczone lub niedostępne, co kłóci się z samym faktem, że to treść cyfrowa.

Coraz częściej mamy do czynienia z przystępnymi subskrypcjami i atrakcyjną cenowo ofertą na tle papierowych wersji - nie sposób jednak porównać wrażeń i doświadczeń towarzyszących zapoznawaniu się z tekstami w wydaniach cyfrowych i analogowych. Niektórzy oferują pełny pakiet wydań i wersji, inni stawiają tylko na PDF-y, pozostali tworzą strony internetowe zapominając o innych formatach i tak dalej. Być może wspólna platforma dla wszystkich byłaby dobrym pomysłem, ale kto podejmie się takiego wyzwania? Czy to w ogóle możliwe? Takie ustandaryzowanie wydawania prasy? A może czasy papierowej prasy mamy dawno za sobą i powinniśmy przestać próbować przenieść ją do Sieci w jakiejkolwiek formie i postawić w 100% na wersję online?