Człowiek, bloger, maszyna do pisania. Społeczny as...
Różnica pokoleń jest tym bardziej wyraźniejsza, im bardziej przyglądamy się technologicznym nawykom osób starszych i młodszych. Ci, którzy są typowymi cyfrowymi migrantami inaczej się z nimi obchodzą, a ci, którzy wychowali się w świecie nowych technologii nie wyobrażają sobie bez nich życia. Jednych i drugich dzieli również niezbyt subtelna przepaść, jaką jest podejście do informacji w ogóle. I to, jak z nich korzystamy potem.
Inspiracją do napisania tego wpisu okazały się być słowa mojego ojca - rzucone przy okazji dłuższej rozmowy "o życiu". Mając już dwadzieścia parę lat już wiem, że rodzic wrogiem nie jest - wręcz przeciwnie. Ogromną skarbnicą wiedzy i wartym wysłuchania życiowym mentorem - również dostarczycielem rozrywki. Uwielbiam słuchać historii z życia ojca - o tym, że pogubił buty uciekając z sadu sąsiada, czy o odbitej nerce podczas ucieczki przed Żandarmerią Wojskową. Dzisiaj, poukładany, ustatkowany człowiek uznałby, że w młodości taki człowiek jak mój ojciec obecnie zostałby uznany za wykolejeńca. Ale ja staram się patrzeć głębiej, dalej i stąd pytam: "Jak żyło się kiedyś - bez powszechnego dostępu do tylu informacji?" Okazuje się, że żyło się różnie, a otoczenie pomagało w tym, by praktyczną wiedzę chłonąć "na zapas". Bo nie było wiadomo, kiedy się może przydać.
Takie pytanie zadał mi ojciec podczas rozmowy na temat różnic między pokoleniem moim i jego. Czwarta klasa szkoły podstawowej, dzieciaki gotowały, uczyły się sprzątać, prać, wyszywać, naprawiać sprzęty codziennego użytku. Narzędzia, które używały dzieciaki pierwszej świeżości nie były - trzonek wypadał z obucha, chochle powyginane, a noże do krojenia chleba tępe. Ale radzono sobie, mimo trudnych czasów i uroków popegeerowskiej wsi. Po lekcjach wszyscy zbierali się w jednym miejscu wioski - robić cokolwiek, byleby się nie nudzić. Na porządku dziennym było pomaganie rodzicom przy gospodarstwach i w domu. Dla dzisiejszego młodego człowieka taka perspektywa nie wydaje się być niczym fajnym, ale kiedyś tak dobrze nie było.
I tak, dzieciaki bawiły się bez prądu. Jeżeli miały problem - eksperymentowały, pytały znajomych, rodziców lub szukali rozwiązania gdziekolwiek. Niedawno uwalałem sobie spodenki żywicą - wiedziałem tylko tyle, że jak czegoś nie zrobię, to nowiutki ciuch pójdzie do kosza. Co zrobiłem? Zapytałem Google'a. Okazało się, że spodenki są do odratowania dzięki temu, co mogę znaleźć w domu. Zrobiłem jak tutorial kazał i śladu po żywicy nie ma, a ja mam co na siebie założyć. Gdyby nie było Internetu? Jestem blogerem, mogę kreować się na człowieka idealnego, rozważnego i pomysłowego, mógłbym napisać, że pewnie bym kogoś zapytał. Jakby było naprawdę? Zakląłbym głośno, załamał ręce i wywalił ciucha do kosza, bo plama za jasny gwint sprać się nie chce.
Piękne czasy, w których szkoła uczy rzeczy praktycznych. Ze szkoły wyszedłem już jakiś czas temu i dalej mam do systemu edukacyjnego żal o to, że nie przekazała mi tego, do czego musiałem dochodzić krok po kroku sam. Podstawy przedsiębiorczości z przedsiębiorczością miały tyle wspólnego, co AK-47 z pokojem na świecie. Na zajęciach technicznych w podstawówce uczyłem się... rzutów przedmiotów na kartce. I tylko tyle z tego pamiętam, bo nic ciekawego tam nie robiliśmy. Nikt nie nauczył mnie wiązać krawata, przyszyć sobie guzika, włączania pralki. Kiedy się usamodzielniłem, tkwiłem z nosem w smartfonie i krok po kroku uczyłem się wszystkiego, co powinienem wynieść ze szkoły, czy zwykłego, życiowego doświadczenia. Zdałem maturę - a tymczasem przy pralce czułem się jak kompletny idiota. W duchu dziękowałem sobie, że istnieje Internet.
I nawet gotować uczyłem się z Internetem. Do pewnego momentu moim popisowym i jedynym, pewnym w powodzeniu daniem było... spaghetti. Z gotowym makaronem, sosem, startym już serem i zmielonym mięsem. W domu nie interesowało mnie to, jak gotuje mama, czy tata - bo po prostu było i już. Kiedy jednak poszedłem w świat, zacząłem mieszkać sam, a przychodził czas na to, by coś zjeść - jadałem po kilka dni to samo - z torebki. I w sumie, do dzisiaj mi zostało tak, że potrafię przeżyć o jabłkach kilka dni, bo dla samego siebie gotować (i zmywać) mi się nie chce. Ale... w międzyczasie podpatrywałem jak zupy robi ojciec. I jak sałatki robi moja mama - bo gdy przyjdzie mi kiedyś kogoś zaskoczyć smacznym daniem, to taka wiedza mi się przyda, a Internet nie zastąpi przecież tego, co jadało się w domu. Dzisiaj mogę powiedzieć, że gotować potrafię i to całkiem nieźle. Choć i tak, jeżeli gotuję, to z przyjemności, nie z przymusu.
Dawniej funkcjonowało to tak: dzieciaki pomagały przy domu, więc na starszych spadał ciężar ugotowania obiadu - z tego, co było w domu. A kiedyś było tego niewiele. Jak na ironię losu, niegdyś rybami zadowalali się ludzie biedniejsi. A w domu ojca, gdzie matki nie było, ryby jadło się dosyć często. Dzięki temu dzisiaj mogę docenić umiejętności ojca w przyrządzaniu wszelkich gatunków jadalnych ryb - zresztą, mieszkanie w zachodniopomorskim - jak to mówi ojciec - zobowiązuje. Natomiast dzieciaki, które wchodziły już w dorosłość dobrze wiedziały, jak ugotować w swoim domu, swoim dzieciom. "Koło wiedzy" domykało się bez Internetu, gotowych rozwiązań.
Szkoła na dobrą sprawę nie musi nas praktycznie przygotowywać do życia. Rodzice często na to nie mają czasu. A szkoda, bo mnie czasami ręce opadają na to, jak bardzo młodsze pokolenia są bezradne w konfrontacji z pozornie prostymi zadaniami. Kolega, który miał mi oddać pieniądze konta w banku nie ma. Poprosiłem go o przelew na konto - z placówki banku. Na pieniądze czekałem chyba tydzień, aż otrzymałem telefon: "Ale ja cholera nie umiem tego zrobić, jakiś druczek widzę w Internecie... gdzie to wypełnić?". PESEL by wystarczył w moim banku. Tyle. A specjalnie mu go podałem.
Młodego człowieka z reguły przeraża konieczność wypełnienia PIT-u. Mnie ta przyjemność omija z powodu zaprzyjaźnionej księgowej, która robi to za mnie, bo i rzeczy do rozliczenia z reguły jest sporo, a ja potrafię się fatalnie machnąć przy jakichkolwiek obliczeniach. Złożenie jakichkolwiek dokumentów, gdziekolwiek zasadniczo jest bardzo stresującym zadaniem, czego nie rozumieją nasi rodzice, bo to do nich zwracamy się głównie o pomoc.
Inna sprawa, że w Internecie - choć mamy ku temu możliwości - informacji szukać nie potrafimy. A nawet, jeżeli już trafimy na coś, co może nam pomóc, często nie umiemy z tego skorzystać. Bardzo chętnie chadzamy na skróty i mimo tego czasami nam nie wychodzi. "Pokolenie IKEA" to wcale nie ponury żart, lecz szara rzeczywistość, w której gotowe rozwiązanie, krok po kroku stanowi dla nas wartość nadrzędną. Choć - jak słyszałem - niektórzy mają problem również ze złożeniem głupiego mebla z tej sieciówki.
A naszym rodzicom, dziadkom często nie miał kto pomóc. Zapytałem ojca niedawno o to, co potrafi w życiu robić. Odpowiedział mi, że "zasadniczo wszystko po trochu" i zaraz odbił piłeczkę, pytając mnie o to samo. Na tym temat się zakończył i odpowiedź dotarła do mnie dopiero po kilku dniach: "wiem, gdzie szukać".
Grafika: 1, 2, 3
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
