Nie lubię Supermana, a bawiłem się świetnie. W końcu mniej patosu, a więcej luzu

Jestem ostatnią osobą, którą można nazwać fanem uniwersum DC, a w szczególności Supermana. Mimo to na nowym filmie w reżyserii Jamesa Gunna bawiłem się świetnie, bo człowiek, dzięki któremu Strażnicy Galaktyki z trzeciorzędnych bohaterów stali się popkulturowym fenomenem, postanowił pokazać Supermana takim, jaki był w komiksach. Zamiast udręczonego zbawiciela, dźwigającego na plecach ciężar ludzkich grzechów, otrzymaliśmy dziecięco pozytywnego i zaskakująco przyziemnego przybysza z innej planety, zarażającego nadzieją. To był strzał w dziesiątkę.

Powrót do korzeni. Superman w końcu taki, jakim miał być

To subiektywna opinia i fani Clarka Kenta mogą poczuć się urażeni, ale musi to w tym tekście wybrzmieć – Superman to jeden z najnudniejszych i najbardziej sztampowych superbohaterów. Trzeba jednak pamiętać o jego genezie i grupie docelowej. To postać stworzona w czasach wielkiego amerykańskiego kryzysu, która miała inspirować młodych chłopców z klasy robotniczej – szczególnie z rodzin imigrantów. Miał być więc prosty, pozytywny i symboliczny – dokładnie taki jest w nowej ekranizacji Jamesa Gunna.

Już po pierwszych zwiastunach widać było, że Gunn nie będzie silił się na nadąsaną epopeję dla dojrzałego widza. Nowy Superman jest ewidentnie dziełem dedykowanym nastolatkom i ortodoksyjnym fanom komiksów – po zaakceptowaniu luźnej i familijnej konwencji na Supermanie może jednak dobrze bawić się każdy.

Czytaj dalej poniżej

To już pewne! Kolejny rozdział "Teorii Wielkiego Podrywu" wyląduje na HBO Max Bartosz Gabiś

Już od 12 lat w Polsce - znacie ofertę tego operatora? Grzegorz Ułan

Powiew marvelowskiego humoru w uniwersum DC

W nowym Supermanie legendarny przybysz z planety Krypton próbuje odnaleźć balans między pozaziemskim pochodzeniem a wychowaniem w typowo ziemskiej kulturze. Gunn postawił więc na tę najbardziej szlagierową gałąź historii Supermana, rzucając mu naprzeciw równie kultowego Lexa Luthora. Niby nic odkrywczego, bo dalej jest to ta sama historia o ratowaniu świata i poszukiwaniu swojego miejsca, ale przedstawiona w sposób iście marvelowski – momentami naprawdę miałem wrażenie, że oglądam Strażników Galaktyki.

Ta optymistyczna śmieszkowość bohaterów to powiew świeżości dla DC po ciężkostrawnej Lidze Sprawiedliwości Jacka Snydera i dusznym Batmanie z Robertem Pattinsonem w roli głównej. Świetnym pomysłem, który idealnie wpisuje się w ten klimat, było wrzucenie na ekran psa Krypto, który w uniwersum DC wielokrotnie znikał i ponownie się pojawiał – w zależności od zmieniających się koncepcji przygód Supermana. To oczywiście bohater wygenerowany komputerowo, ale będący wyrazem „ludzkiej” strony Człowieka ze Stali – jest też komediowym regulatorem atmosfery, która pomimo familijnej otoczki nieraz w filmie gęstnieje.

Nowy Superman dotyka bowiem współczesnej tematyki i lekko prześlizguje się po wątkach, z jakimi widz spotyka się na co dzień. Walka z pozaziemskimi istotami wymieszana jest z kryzysami granicznymi, wykluczeniem imigrantów czy farmami internetowych trolli – Gunn w nienachalny sposób wymierza pstryczek w nos problemom XXI wieku. Najważniejszym przesłaniem – szczególnie w kontekście filmowego wizerunku bohatera jako wyrzutka z innej planety – jest to, że Superman uczy człowieka, jak być człowiekiem. To puenta uderzająca widza zaskakująco mocno.

Lekki, efekciarski i odmóżdżający – taki właśnie miał być Superman

Oczywiście ten luz, humor i lekkość mają swoje wady. Superman pod kątem scenariusza i dialogów nie jest żadnym arcydziełem – powiedziałbym, że w przypadku niektórych wątków panuje w filmie wręcz wolna amerykanka, bo Gunn przykłada się do backgroundu tylko wtedy, gdy mu się zachce. To jednak nigdy nie miał być film do rozkminiania. To typowo blockbusterowa rozrywka, tonąca w CGI i wypełniona po brzegi widowiskowymi scenami akcji.

Gdybym znowu cofnął się do czasów późnej podstawówki, to pewnie wyszedłbym z kina oczarowany. Wyszedłem zaś po prostu przyjemnie odmóżdżony, a skoro taki efekt udało się osiągnąć w przypadku osoby wychowanej na komiksach i filmach z konkurencyjnego obozu superbohaterskiego, to chyba Supermana możemy uznać za sukces.