"Tego pomysłu nie ma w filmie". Polski dramat psychologiczny już na Netflix

Konrad Kozłowski: Chciałbym zacząć od pytania dotyczącego pracy na planie, ponieważ gdy dochodzi do konfrontacji dwóch postaci na ekranie, aktorzy podchodzą do tego w różny sposób. Czy panowie ze sobą raczej rozmawiali, a później grali swoje, czy także poza kadrem unikaliście siebie, by utrzymać to napięcie, by przeniosło się na pracę na planie?

Olaf Lubaszenko: Rozmawialiśmy, oczywiście, wiem do czego pan zmierza i do czego pan nawiązuje: że są tacy, którzy próbują budować swoje relacje czy postaci w filmach, w taki sposób, że przejmują ich cechy w życiu. Niektórym dość długo zajmuje też, żeby z tych postaci wyjść, niektórym się to nigdy nie udaje… Ale nie, myśmy to robili inaczej, może dlatego, że mamy inną filozofię, niż ta, o której przed chwilą powiedziałem.

Jędrzej Hycnar: Ale też myślę, że przy okazji trudniejszych scen w tym filmie i konfrontacji było tak, że jednak w trakcie kręcenia, podczas przestawek czy zmiany ujęć, trzymaliśmy pewne napięcie. Nie odchodziliśmy gdzieś na bok i nie zajmowaliśmy się czymś innym…

Olaf Lubaszenko: Tutaj mówimy o pewnym przygotowaniu, koncentracji, profesjonalnym nastawieniu, ale bez psychodram. Jedni pracują tak, inni inaczej.

Czytaj dalej poniżej

To będzie katastrofa albo hit na miarę gier. Cel był tylko jeden Konrad Kozłowski

Debiutantka na czele serialu Netfliksa. Kulisy Problemu trzech ciał Konrad Kozłowski

Konrad Kozłowski: I nawiązując do tych wspólnych scen - jestem ciekaw jak dużo było w nich improwizacji, czy scenariusz pozwalał na większą interpretację tego, co będzie powiedziane, jak panowie obydwaj się zachowają. Jak dużo w tych scenach jest własnej inwencji, a ile tego scenariusza?

Jędrzej Hycnar: My zmiany w tekście przeprowadzaliśmy w trakcie prób czytanych, ewentualnie później przed daną sceną, jeżeli coś się zmieniało dookoła - przestrzeń, sytuacja, moment bohatera. Przy okazji tego filmu na improwizację z prawdziwego zdarzenia nie było aż tyle miejsca. Uważam, że w scenariuszu bardzo dobrze została rozpisana nasza relacja oraz to, jak ona się zawiązuje - szczególnie, gdy mamy na uwadze tak oddalonych od siebie bohaterów, a jednak miejscami tak bliskich.

Olaf Lubaszenko: Na tym polega smak tej relacji, że oni są skrajnie różni, w skrajnie różnych punktach życia, a jednak jest coś, co pozwala jednemu rozumieć drugiego i to jest ciekawe. W przypadku improwizacji Jędrek mówił prawdę: jest kilka elementów, które na pewno są od nas, ale to nie jest dominujące w żaden sposób. Miałem dobry pomysł na tekst z offu, ale zgłosiłem to reżyserowi po zamknięciu dźwięku w filmie, więc ten pomysł pozostanie ze mną już na zawsze niewykorzystany. I nie będę go państwu opowiadał w związku z tym (śmiech).

Konrad Kozłowski: Film jest raczej luźno inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, choć są te fundamenty, filary historii wspólne z faktami. Nie brakuje też wielu scen, gdzie scenariusz zawiera liczne efekty inwencji twórczej autora. Jak panowie do tego podeszli - czy to wyzwala podczas pracy na planie, czy dokłada dodatkowy ciężar?

Olaf Lubaszenko: “Napad” nie jest zapisem wydarzeń autentycznych, jest czymś, co powstało w głowach twórców i naszych na planie. Choć można w nim znaleźć dalekie inspiracje tym, co zaszło, te wydarzenia miały miejsce w innym czasie i są inną historią. Pozwoliło nam twórcom na swobodę w kształtowaniu tych postaci.

Jędrzej Hycnar: My budowaliśmy te postaci tylko i wyłącznie na podstawie scenariusza Bartosza Staszczyszyna. To była dla nas podstawa do budowy bohaterów, którzy są w tym filmie fikcyjni.