Uwielbiam się "bać". Może nie jest tak, że drżę przed każdą istotniejszą sceną naprawdę dobrego horroru, ale czerpię niemałą przyjemność z oglądania mocno pokręconych historii przedstawionych w tym gatunku kinematografii. Warto sobie jednak zadać pytanie: jakie są najlepsze horrory 2018 roku?
Istnieje niemało przesłanek za tym, aby oglądać horrory. Dla kobiet i nie tylko istotne będzie to, że... horrory spalają kalorie i nie jest to żaden mit. Naukowcy znaleźli związek między takim seansem, a wydatkowaniem energii: być może jest to świetny sposób na pogodzenie leniwego oglądania filmu ze... "sportem"?
Te horrory urzekły mnie, kolegów z redakcji lub krytyków i z pewnością zapewnią Wam sporo frajdy w trakcie długich, zimowych wieczorów. Jeżeli nie wiecie co obejrzeć, ze wskazaniem na produkcje, które ukazały się w tym roku - polecamy Wam nasze zestawienie. Nie będziecie zawiedzeni!
Nawet, jeżeli nie lubicie tak bardzo "oczywistych" horrorów, najpewniej świetnie wczujecie się w klimat wykreowany przez m. in. Helen Mirren, świetnie odgrywającą rolę Sarah Lockwood. Opowieść dotyczy losów możnej kobiety w średnim wieku, która obawia się duchów zmarłych osób - tych, które poniosły śmierć z powodu rodu Winchesterów. Same obawy nie są jednak najważniejsze: to, co robi Sarah powoduje poważne implikacje i w świecie realnym i w świecie... duchów właśnie.
Sarah postanawia zbudować ogromny, wystawny dom utrzymany w gotyckim stylu. Ten jest nie tylko "typowym lokum", ale i również twierdzą, w której miałyby zostać uwięzione duchy zagrażające rodzinie Winchesterów. Poza Sarah, do pewnego momentu nikt nie wierzy w teorie głoszone przez starzejącą się damę: dopiero po interwencji psychiatry i eskalacji nieprawdopodobnych zdarzeń okazuje się, że w istocie Sarah nie oszalała, a jej i całej rodzinie grozi niewyobrażalne niebezpieczeństwo.
Klimat tego dzieła przypomina mi nieco grę Layers of Fear, grę - horror, który został zrecenzowany na Antyweb przez Tomka. Po udanym seansie warto sprawdzić ten tytuł - co więcej, stworzony przez Polaków!
Gdybym miał zagrać w taką grę - zawsze wybrałbym prawdę, niezależnie od tego jakie implikacje miałoby moje wyznanie. Zabawa, nierzadko przypominana w trakcie "popijaw" w świecie tego filmu przeradza się w krwawą jatkę: stawką jest nie tylko honor głównych bohaterów oraz ich dalsze losy w życiu prywatnym, ale i życie. Poszukując "niezobowiązującego" horroru warto sprawdzić ten tytuł: nie jest może tak "klasowy" jak poprzednik i trąca raczej zamerykanizowanymi filmami klasy B: niemniej można zaliczyć "Prawdę czy wyzwanie" do grona produkcji udanych.
Motyw krwiożerczych nieumarłych w dalszym ciągu jest chętnie eksploatowany przez twórców filmów - jest to całkiem zrozumiałe z uwagi na fakt, że połączenie horroru i apokaliptycznych okoliczności rzy odpowiednim wysiłku warunkuje kasowy sukces. Tutaj sprawa jest równie proste: grupa "nieprzemienionych" zostaje uwięziona w podziemnym schronie. Muszą zmierzyć się nie tylko z bardzo niebezpieczną sytuacją, ale również własnymi słabościami. Celem jest ocalenie świata przed agresywnymi zombie: natomiast sposobów na to nie ma zbyt wielu.
Wyobraźcie sobie, że przez pomyłkę trafiacie do szpitala psychiatrycznego, choć jesteście absolutnie zdrowi. Lekarze pompują Was lekami i umieszczają wśród osób, które mają prawdziwe problemy natury mentalnej: Waszym celem jest udowodnienie światu, że jesteście absolutnie normalni. Pod tym względem nie różnicie się natomiast od innych pacjentów.
Główna bohaterka filmu musi zmierzyć się ze sobą i z niesprzyjającej jej środowiskiem, by uciec ze szpitala dla psychicznie chorych i udowodnić swoją poczytalność. Realizmu historii dodaje fakt, że do nagrania większości scen wykorzystano... telefon komórkowy. Widz w trakcie seansu będzie zadawać sobie pytanie: czy omyłkowe zamknięcie w ośrodku to jedynie imaginacja Swayer, czy też może grubszy spisek?
Wyobraź sobie świat, w którym aby przeżyć, musisz zachować absolutną ciszę. Ta oczywiście jest bardzo przyjemna, o ile nie mamy jej w nadmiarze. Tyle, że w przypadku "Cichego miejsca" jest ona przerażająca, choć niezbędna do przetrwania.
Rodzina Abbotów zmuszona jest komunikować się ze sobą w absolutnej ciszy - w przeciwnym wypadku wabione hałasem są przerażające potwory czyhające na ich życie. Operowanie brakiem dźwięków wzmaga nieco psychodeliczny charakter tego filmu, jest to więc film o niecodziennej, aczkolwiek pociągającej konwencji.
Sprawdź recenzję filmu "Ciche miejsce" na Antyweb
Biolożka wyrusza na wyprawę w miejsce, gdzie nic nie jest oczywiste, a natura zdaje się być niezwykle brutalna. Uczestnicy ekspedycji giną, a środowisko jest skrajnie nieprzyjazne. Film świetnie trzyma w napięciu - nawet jak na "ostrożne połączenie science fiction z horrorem". Między innymi dzięki Natalie Portman takie połączenie wcale nie zawodzi widza. Wręcz przeciwnie, taka mieszanka zwyczajnie może się spodobać nie tylko wielbicielom horrorów.
W jaki sposób "slasher" może być... miły? To najczęściej krwawa jatka ukierunkowana na ukazanie jak największej ilości posoki i wnętrzności. Nie jest inaczej z The Ranger, który doskonale wpasowuje się w szczególny gatunek horrorów: tam klimat nieustannej grozy łączy się bezpośrednio ze spektakularnym końcem nieszczęśników.
Miłośnicy cięższej muzyki uciekają przed policjantami do lasu - tam czeka ich jednak niemiła niespodzianka. Nad terenem panuje leśniczy, który ma tylko jedną żądzę: i to właśnie ta grupka staje się obiektem pozwalającym na jej zaspokojenie.
Jak zwykle, sekcję komentarzy pozostawiam Wam: w niej możecie polemizować z naszymi wyborami oraz zaprezentować swoje. Czekamy na Wasz odzew i oczywiście - życzymy udanego seansu!
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
![Napakowany gwiazdami film Potrójna granica w marcu na Netflix i w kinach [zwiastun]](https://static.antyweb.pl/img/w_294,h_166/wp-content/uploads/2018/12/10122103/netflix-potrojna-granica.jpg)
