Dwadzieścia lat minęło od premiery Mario vs. Donkey Kong, na platformę, która utrzymywała na powierzchni Nintendo po fiasku Game Cube’a. Po latach, Gameboy Advance broni się bogatą i solidną biblioteką. Wśród nich, ciepło wspominana kombinacja platformówki i łamigłówki, która została odświeżona na Nintendo Switch.
Odświeżona została prześlicznie. Kto pamięta oryginał i cutscenkę złożoną z kilku obrazków, tym razem zostanie powitany wesołą animacją wprowadzającą w historię gry. Nie jest to nic co zrewolucjonizuje czyjekolwiek życie, ot, Donkey Kong zobaczył zabawkę, którą chciał mieć. Z tym że żaden sklep jej nie posiadał, więc goryl po prostu napadł na produkcję i ją okradł. Szczęśliwie Mario wszystko zobaczył i rusza w pościg!
Mario vs. Donkey Kong to powrót konfliktu z lat 80, Jumpmana, dawnego imienia hydraulika, i Donkey Konga. Z tą różnicą, że doszło do połączenia stylów. Ruchliwy Mario został przerzucony do dość statycznego środowiska, rodem z arcade’ów.
Każdy poziom składa się z dwóch etapów, lecz działających na tej samej zasadzie. Gdzieś na mapie jest umieszczony klucz lub mini Mario i trzeba je, po prostu, zdobyć! Na mapie są porozrzucane także bonusowe prezenciki, pochowane w bardziej wymagających miejscach. Do celu prowadzi droga usiana przeszkodami, ale i przedmiotami wspomagającymi (jak sprężyny czy liany). Takich poziomów jest 64, zawartych w 8 różnych światach. Sześć z nich, to takie, które zostały wiernie przeniesione z pierwowzoru. Dosłownie po latach można wskoczyć i przejść je na pamięć - o ile ktoś ma takie doświadczenie - jakby minął dzień od grania. Z tym również przychodzi pewne zdumienie, który wynika z tego, co pamięć zatarła. To jest gra celująca w młodszego odbiorcę, w zasadzie nie oferująca żadnego wyzwania dla doświadczonego gracza.
Nowościąjest tryb dla dwóch graczy, który tylko podkreśla rodzinny poziom trudnośći. Z całą pewnością, można przyjemnie spędzisz czas z młodszymi dziećmi. Remake oferuje prześliczną grafikę podkreślającą zabawkową budowę przeciwników i aż przyjemnie się ogląda tę feerię barw. Całość jest okraszona zbudowaną od nowa ścieżką dźwiękową, o co poproszono osoby będące za nią odpowiedzialne w 2004 roku. Dzięki czemu jazzowe tony, w które celowano przed 20 laty, lecz będące ograniczonymi przez hardware, mogły się teraz odrodzić. Zrobiły to w wielkim stylu, aż chce się odłożyć konsolę i po prostu się wsłuchać w każdą nutkę.
Jak wspomniano, gra jest wycelowana w młodszą publikę i trzeba przyznać, że Nintendo wyszło z tego obronną ręką. Zamiast uciekać od tego, skupili się na tym, aby grę uczynić jeszcze bardziej przystępną. Wprowadzono nowy tryb, casual, wyłączający licznik czasu oraz natychmiastowe przegrywanie poziomu w przypadku wpadnięcia w pułapkę lub przeciwnika. Dodano też checkpointy, co szczerze mówiąc, w natłoku premier i wyprzedaży na innych platformach, jest miłym dodatkiem dla każdego. Tym bardziej, że doświadczony gracz, raczej z nich nie skorzysta. Zaś z nową opcją gry z drugim graczem, przyszedł kontrolowany chaos, dający frajdę z wygłupów.
Czy powrót tej gry był potrzebny? Raczej nie, szczególnie nie w pełnej kwocie. Jeżeli jednak ktoś się skusi, otrzyma w pełni współczesny produkt na wolniejsze chwile czy czas z bliskim. Na koniec, żart nie żart, Nintendo Switch ma już 7 lat, więc miło powitać grę, niegubiącą klatek.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
