Jakiś czas temu wypełniłem sobie - z przezorności - kartą medyczną w telefonie. Tak zwyczajnie po ludzku chcę być zabezpieczony przed wszelkimi nieprzyjemnościami zawczasu - uważałem, że jak zdarzy mi się wypadek, dobrze by było, żeby ratownicy wiedzieli co trzeba ze mną zrobić po wypadku, a czego nie wolno. Choć na co dzień nie dopuszczam do siebie myśli o tym, że może mi się coś stać, to jednak zdaję sobie sprawę, że kiedyś los może mi spłatać figla.
Ale w tej kwestii nie popatrzyłem dalej niż czubek własnego nosa. O ile ja bym wpadł na to, żeby poszukać karty medycznej w telefonie - licząc na to, że ktoś poświęcił kilka minut na jej wypełnienie, to mimo wszystko nie powinienem oczekiwać tego, by ratownik zrobił tak samo jak ja. No i faktem jest to, że większość z nas o tym nie myśli. Moje wątpliwości w tej kwestii rozwiał dobry znajomy, który przyucza się do zawodu ratownika medycznego. Podczas szkoleń nie wspomina się o kartach medycznych w telefonie, a i tzw. numery ICE w komórkach na niewiele się zdają - choć o nich wiadomo. Powód? Większość z nas blokuje telefony kodami - a nikt się nie będzie bawił w ich łamanie tylko po to, by uzyskać informacje, które i tak mogą w takim przypadku nadejść za późno.
Dlatego podczas akcji ratowniczej wdrażane są standardowe procedury - dopóki nic o człowieku nie wiadomo (bo na przykład nie miał ze sobą dokumentów, telefonu), ratuje się go tak jak wszystkich. Bez oglądania się na to, czy ten i ten lek może uczulić, dawki dobiera się "na oko", gdy nie wiadomo ile człowiek waży. Kiedy należy przetoczyć krew, podaje się wtedy tzw. uniwersalną grupę (O-). Nie załatwia to jednak wszystkich spraw.
Największy problem jest z alergiami i nieznanymi ratownikom chorobami przewlekłymi. Co prawda wielu diabetyków nosi na sobie niebieskie, gumowe bransoletki informujące o ich przypadłości, jednak nie jest to reguła. Czasami zdarza się, że identyfikuje się cukrzyka jedynie za pomocą pompy insulinowej, czy posiadanych przy sobie przyborników z paskami, glukometrami oraz igłami. Ale są i sytuacje, w których nie sposób jest wywnioskować i tego, co znacznie utrudnia potem leczenie.
Kolejny element mojej przezorności - niedawno fundacja DKMS podesłała mi tradycyjną pocztą list z podziękowaniami oraz kartę do schowania do portfela, w której zawarłem wszystkie te informacje, które powinny się znaleźć u każdego. Standardowo - grupa krwi, wzrost, waga, numery do najbliższych, choroby. Noszę przy sobie także "oświadczenie woli", że w razie mojej śmierci życzę sobie na pobranie swoich organów do przeszczepu - bo mnie się już na pewno nie przydadzą, a mogę uratować komuś życie. Jeżeli macie życzenie posiadać coś takiego w swoim portfelu, możecie znaleźć to samo tutaj - taką kartę możecie również sporządzić w domu, sami - jeżeli nie macie życzenia dotować DKMS.
Bo jak widzicie - karta medyczna, czy numery ICE niekoniecznie załatwiają sprawę. Ratowników również niekoniecznie szkoli się w tym kierunku, a i oni niechętnie sięgają po telefony poszkodowanych (które w wyniku wypadku mogą być np. zniszczone). Takie karty, w widocznym miejscu w portfelu lub nawet opaska z grupą krwi to mimo wszystko lepszy pomysł. W wypadku, gdy jesteście uczuleni na leki, czy zwyczajnie na coś chorujecie - mogą uratować Wam życie. Poleganie na telefonach w tym przypadku najlepszym pomysłem nie jest.
Grafika: 1, 2
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
![[Aktualizacja]UOKiK staje po stronie konsumentów w sprawie Cyfrowego Polsatu](https://static.antyweb.pl/img/w_294,h_166/wp-content/uploads/2016/06/european-championship-1454166_1280.jpg)
