Mars mógł uformować swoje metaliczne jądro w zaledwie kilka milionów lat po narodzinach Układu Słonecznego, więc znacznie szybciej niż Ziemia. Naukowcy z NASA odkryli, że kluczową rolę mogły odegrać roztopione siarczki żelaza i niklu.
Reklama
Najnowsze eksperymenty przeprowadzone przez naukowców z NASA ujawniają, że jądro Marsa uformowało się w zaledwie kilka milionów lat – znacznie szybciej niż jądro Ziemi, które potrzebowało na to nawet miliarda lat. Kluczem do tej różnicy mogą być siarczki żelaza i niklu, które w młodym Marsie przedostawały się przez skaliste warstwy i szybko tworzyły metaliczne jądro planety.
To cię zainteresuje Tysiące nowych satelitów zagłuszą radioteleskopy. Astronomowie ostrzegają przed katastrofąNASA zagrożona. Eksperci alarmują: "to katastrofa"
Reklama
Cuchnące wnętrze Marsa?
Polecamy na Geekweek: Jak wygląda powrót ze stacji kosmicznej ISS? To złożony proces
Planety składają się z warstw, począwszy od zewnętrznej skorupy, przez płaszcz, aż po jądro – zewnętrzne i wewnętrzne. W trakcie procesu znanego jako różnicowanie, cięższe pierwiastki – głównie żelazo i nikiel – opadają do środka planety, tworząc jądro, natomiast lżejsze, takie jak krzemiany, pozostają w wyższych warstwach.
Na Ziemi proces ten trwał długo i był napędzany ciepłem powstałym na skutek rozpadu promieniotwórczego izotopu aluminium-26 i żelaza-56. Mars tymczasem – według badań zawartych w meteorytach marsjańskich – przeszedł ten etap zaskakująco szybko, co do tej pory pozostawało zagadką dla modeli formowania planet.
Czytaj dalej poniżej
Rozwiązania tej zagadki dostarczyli naukowcy z NASA Johnson Space Center, kierowani przez Sama Crossleya. Zespół odkrył, że w warunkach panujących we wczesnym Układzie Słonecznym, roztopione siarczki żelaza i niklu mogły przedostawać się przez mikropęknięcia w litej skale, formując jądro planety, zanim wnętrze uległo stopieniu przez promieniotwórczość.
Eksperyment przeprowadzono w laboratorium petrologii eksperymentalnej NASA. Próbki skał zawierających siarczki podgrzewano do ponad 1020°C – wystarczająco dużo, by stopić siarczki, ale nie skałę krzemianową. Późniejsze obrazowanie 3D metodą tomografii komputerowej wykazało, że roztopione siarczki rzeczywiście przemieszczały się przez szczeliny w skałach, co wcześniej nie było udowodnione.
Wyniki badań opublikowano w prestiżowym czasopiśmie Nature Communications. To przełomowe odkrycie nie tylko wyjaśnia zagadkę szybkiego różnicowania Marsa, ale może również zmienić sposób, w jaki postrzegamy ewolucję innych ciał Układu Słonecznego.
Grafika: NASA
Reklama
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
Reklama
