Kiedyś marzyliśmy o tym, by mieć dużo gier. Teraz jest ich po prostu za dużo. Na tyle dużo, że kolejne informacje o niezależnych nowościach rozpatruję bardziej w kategoriach spamu, niż ciekawostek...
Lubię gry wideo od kiedy pamiętam. Gram... właściwie od zawsze. Przez moje ręce przewinęło się kilkadziesiąt sprzętów — część poznawałem na bieżąco, do innych wracałem po czasie, jeszcze inne miałem przyjemność testować przed premierą. Tak naprawdę od lat jedyną platformą na której nie gram pozostaje... komputer z Windowsem. Ale w czasach kiedy wszyscy mogą robić gry i chcą robić gry - wiele osób naprawdę ROBI te gry. Efekt? Kilkadziesiąt (kilkaset?) premier dziennie. I z racji wykonywanego zawodu, nawet jeżeli nie zapisuję się na żadne listy mailingowe wydawców - ani małych, ani dużych - mimowolnie trafiają do mnie dziesiątki (setki?) maili miesięcznie informujące o kolejnej grze. Grze w którą i tak nie zagram.
To cię zainteresuje Najlepsze gry w Apple Arcade. Tych tytułów nie możecie przegapić!Najlepsze gry przeglądarkowe. Jak przyjemnie zabić czas?
Męcząca klęska urodzaju
Maile które otrzymuję nie są od pojedynczych twórców, tylko od agencji ich reprezentujących. Raptem kilku - a w skali świata pewnie są ich setki. Większość z takich wiadomości traktuję jak spam. Wiem że nigdy w nie nie zagram - nie interesują mnie ani gry, ani dołączane do wiadomości prasowych klucze (tak, to też jest regularne — w ten sposób prawdopodobnie chcą przyciągnąć uwagę). I żebyśmy się dobrze zrozumieli: to nie wynika z mojego przekonania, że te gry są złe, dobre, fajne czy nie fajne. Z mojej perspektywy wygląda to tak: czas nie jest z gumy. Wybieram w co zagram, a co ominę — nawet jeżeli chodzi o te największe premiery. Mam kilkoro ulubionych redaktorów z branży gier których opinie i przeglądy szanuję — i jeżeli są jakieś gry niezależne które przykują moją uwagę, to prawdopodobnie je tam znajdę. Rozumiem: jestem stary, przytłoczony codziennymi obowiązkami i dzielę swój czas między rozmaite zainteresowania.
Ale mimo wszystko nie do końca wiem dla kogo powstają te dziesiątki premier dziennie? Kto ma na to czas, a przede wszystkim — kto czerpie przyjemność z tak masowym żonglowaniem kolejnymi tytułami? Redakcje dla których gry wideo są pracą na pełen etat i po 8 (lub więcej) godzin dziennie dają szansę kolejnym grom robiącym co tylko w ich mocy, aby przykuć uwagę recenzentów? Graczy ciągle przybywa, a twórcy robią co tylko w ich zasięgu by ich zainteresować. Jedni stawiają na kontrowersje, inni na powrót do korzeni, jeszcze inni chcą po prostu zaoferować coś świeżego. Każdy szuka swojego klucza do sukcesu. I żeby była jasność: za wszystkich razem i każdego z osobna trzymam mocno kciuki. Chciałbym aby takich projektów jak Stardew Valley było więcej — i takich spektakularnych sukcesów rownież.
Indie, indie premium, średnia półka, AAA... aaaaaaaaa!
Żeby nie było że wszystkie maile kasuję z poziomu listy wiadomości — czasem zdarza mi się je otworzyć. I choć z racji niekończącej się kupki wstydu tytułów do nadrobienia nie bardzo mam w ogóle szansę dołączać tam kolejne, to z niedowierzaniem czytam o nowych podgatunkach o których jeszcze kilka miesięcy temu nie miałem pojęcia. Dla mnie gra niezależna (indie) to wciąż jest tytuł robiony chałupniczo przez pasjonata (lub grupę pasjonatów), a nie finansowany przez mniejszych lub większych inwestorów. Całą resztę traktuję po prostu jak mniejszego kalibru projekt... ot, po prostu. Kilka generacji temu były gry podstawowe, z - nazwijmy to - niższej półki, te ze średniej, no i typowe AAA w które ładowano najwięcej pieniędzy. One wyznaczały trendy na lata. Różnica była taka, że wszystkie - przynajmniej na konsolach - miały raczej dużych wydawców, ich twórcy ich sam nie publikowali. Teraz każdy może być twórcą, a self-publishing i rosnąca w siłę dystrybucja cyfrowa zmieniła zasady gry.
Czytaj dalej poniżej
Fajnie.
Tylko czy naprawdę aż tyle ich potrzebujemy? Nie wydaje mi się dziełem przypadku to, że o lwiej części produkcji nawet zapaleni gracze nigdy nie usłyszą, o odniesieniu sukcesu przez ich twórców nawet nie wspominając. To miecz obosieczny, wiadomo, ale nawet jeżeli bardzo byśmy chcieli - nie mamy szans poświęcić uwagi im wszystkim. I trochę poirytowany (kolejną prasówką o grze którą widzę pierwszy raz na oczy i która kompletnie mnie nie interesuje), a trochę zasmucony (że nie miałem szansy poznać, a przez niedoczas nie mam sposobności się zainteresować) zadałem sobie pytanie: czy granica absurdu, przesytu, przeładowania treściami i przebodźcowania nie została przekroczona? Jednocześnie ani trochę nie dziwi mnie to, że kolejny-klon-GTA, jeszcze-jedna-gra-współtwórców-wielkiego-tytułu i spółka umierają w mękach zapomnienia. No bo ile można? Zwłaszcza w czasach gier-usług, które dynamicznie się zmieniają i przykuwają do siebie na lata.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
