Wiecie, kiedyś Contra również była dla mnie cholernie trudna. Wiecie, każdorazowy kontakt z wrogim pociskiem, czy z wrogiem w ogóle kończy się w tej grze z natychmiastowym zejściem śmiertelnym. Do tego jeszcze mnóstwo nieprzyjaznych platform i bossowie... których można szybko wyeliminować z planszy. Jak gra się w Contrę? Czy rzeczywiście to taka trudna gra? Nie powiedziałbym, choć zdarzało się, że dosłownie łamałem na niej pady na czole.
Contra opowiada o przygodach dwójki komandosów, którzy zostali wysłani na tajemniczą wyspę, na której rządzi grupa terrorystyczna Red Falcon. Ta czci kosmicznego najeźdźcę jak bożka - pozwalając mu na ekspansję, która następnie zaowocuje objęciem całego globu. Nie można do tego dopuścić. W zależności od wersji lokalizacyjnej mieliśmy do czynienia z różnymi wersjami (Gryzor, Probotector) i walczyliśmy z robotami lub mieliśmy okazję zapoznać się z przerywnikami między poziomami. Nieco zmienione były też wystroje plansz. Skupmy się jednak na "oryginale", który zna każdy z nas.
Czytaj również: Czym jest Ethereum? To warto wiedzieć o tej kryptowalucie
Ale coś tam pograłem. Na pewno nie jest to poziom speedrunnerów, którzy są w stanie zrobić cuda w trakcie ogrywania tego tytułu. Serio, chylę nad nimi czoła. O to, co mnie udało się zrobić:
Wybaczcie za marny dźwięk, nie miałem niestety przy sobie "roboczego" mikrofonu
A teraz dla porównania to, co robią prawdziwi mistrzowie. Ani jednej skuchy, ani jednego zagapienia się. Tylko bieg, bieg i jeszcze raz bieg. Potrafilibyście tak? Ja zdecydowanie nie.
Bo nie była. Szczerze, jeżeli nauczycie się, skąd mogą na Was napadać wrogowie, jakie wieżyczki należy strącać w pierwszej kolejności, do kogo i w jaki sposób pruć i co najważniejsze - jak rozprawiać się z ostatecznymi bossami, będziecie w stanie przejść Contrę bosą stopą. Nie wiem, skąd wziął się mit niemożebnie trudnego tytułu jakim jest Contra. Owszem, kiedy człowiek miał malutkie paluszki i nie bardzo był w stanie trafiać w niewielkie guziczki: zgadzam się. Tu mógłby być problem. Ale dla tak starego byka jak ja, dużego problemu nie ma. A bierzcie pod uwagę fakt, iż w Contrę "trzaskałem" po jakimś czasie, bez szczególnego treningu. Ot, zmapowałem jedynie klawisze w Nestopii tak, aby było mi wygodnie. Do końca idealnie nie było, bo okazało się dziwnym trafem, że jeżeli autofire działa, to jedynie na słowo honoru. A w taktyce, która oznacza bezpretensjonalne prucie ze spreadguna... jest to nieodzowne.
Odniosę się również do czasów, którymi rządziły konkretne realia. Pamiętam swąd jarających się zasilaczy i ganiającego wokół gniazdka ojca, którzy darł się, że to "k...two się zaraz spali". Trzeba było gonić "do ruskich" po nowy. Ja cieszyłem się z tego, że zawsze z takiego wypadku mogłem wydębić kolejny kartridż do ogrania. Tak trafiłem na przykład na KickMastera, którego opisywałem w podlinkowanym tekście. Uwierzcie mi, że to również kawałek świetnie napisanego kodu.
Te czasy już na pewno nie wrócą. Raz na jakiś czas powracam do starych gier na emulatorach i za każdym razem... to nie jest to samo. To nie jest ten pokoik, w którym stał kolorowy, radziecki telewizor, a obok niego klon Famicoma. To nie są te dżojstiki oraz nie ten śmierdzący zasilacz. Szkoda. Dzisiaj nad emulowaniem gry trzyma piecze jedynie bezduszna maszyna, która tylko udaje, że jest NES-em / Famicomem. Ale cóż, innej opcji nie ma. Swojego Pegasusa sprzedałem jak na tamte czasy ze bezcen. Oryginały w dobrym stanie potrafią kosztować mnóstwo pieniędzy. Nie inaczej jest z unikatowymi kartridżami.
A wiecie, zależy dla kogo. Brzdąc, który dopiero co dorwał dżojstik i chce sobie ponaparzać do wrogów, będzie mieć problem z takim skoordynowaniem ruchów, które pozwoli mu szybko uniknąć pocisków przeciwników. Sami zobaczycie - i na moim nagraniu i na nagraniu profesjonalistów, że to czasami karkołomne zadanie. Niemniej, warto mieć na uwadze fakt, iż trening czyni mistrza - ja kiedyś naprawdę łamałem czołem pady od tej konsoli i uwielbiałem wręcz "naparzać" do wszystkiego, co się rusza. Niepowodzenia powodowały brzydkie wiązanki i w najlepszym razie taktyczny rzut padem o podłogę. "Bo ja nie będę już w to g...o grał, trudne jest". Ice Climbera sobie włączę. Albo Super Mario Bros.
A w sumie, wiecie, że SMB nigdy nie ukończyłem? Ten ostatni labirynt nie tyle mnie gubi, co po prostu irytuje.
Pochwalcie się, czy macie w domach jeszcze jakieś super-retrokonsole. Bywajcie zdrowi!
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
