Jakość tworzonych na zlecenie Netflixa materiałów to regularny element dyskusji. Raz jest lepiej, raz jest gorzej, a raz po prostu niedorzecznie. Ale oglądając film "W świecie anime", dokument który kilka dni temu zadebiutował na platformie, na usta cisnęło mi się pytanie: kto w ogóle na to pozwolił na tę trwającą godzinę reklamówkę?
Początek tego dokumentu ma niezwykle mocne wejście. Urocza reporterka mówi wprost, że na temacie się nie zna — ale zrobi wszystko, by się poznać. Przy okazji serwuje widzom zlepek brutalnych i... dość ostrych scen, które miały posłużyć jako solidna reprezentacja gatunku. Gatunku, który — w gruncie rzeczy — jest po prostu filmem (lub serialem) animowanym, tyle, że mającym japońskie korzenie. Podążając tym tropem więc, można by śmiało odtworzyć ten sam schemat z filmami (lub serialami) aktorskimi. No ale nie o tym była ta produkcja. A skoro start z grubej rury, to nie mogło zabraknąć w nim miejsca na ekscentrycznych gości, którzy udzielili doń wywiadów.
W filmie pojawili się scenarzyści, reżyserzy, animatorzy i muzycy, którzy pracowali przy rozmaitych seriach anime. Wszystkie miały jeden wspólny mianownik: powstały na zlecenie (tudzież: przy współpracy) z platformą Netflix. Wyjątkiem była tutaj Yoko Takahashi, artystka śpiewająca najpopularniejsze piosenki w serii i filmach Neon Genesis Evangelion. Ale biorąc pod uwagę to, że klasyczne produkcje z NGE są w kwestii dystrybucji na wyłączność Netflixa — można ją w sumie podciągnąć do tej samej kategorii. Uwielbiam panią Takahashi (i, tak po prawdzie, była powodem dla którego sięgnąłem po ten film) — liczyłem więc na krótki wywiad, może jakieś ciekawostki. Zamiast tego dostałem sceny z uroczą staruszką, pakiet przebitek i... zero treści. A i tak była to, moim zdaniem, najciekawsza scena w całej produkcji.
Czym jest anime? Zajrzyj za kulisy jego świata i poznaj wybitnych znawców tematu, którzy próbują znaleźć odpowiedź na to pytanie.
Zdaję sobie sprawę że dostęp do japońskich twórców nie należy do łatwych. Wywiady które udzielają są dość lakoniczne i często niewiele z nich wynika. To tak naprawdę nic nowego. Ale skoro wiadomo jakie są realia, to po co w ogóle próbować robić taki film? Co on miał na celu: przybliżyć temat tym, którzy nic nie wiedzą na temat japońskich animacji? Wypromować serie i filmy które powstały na zlecenie Netflixa? A może po prostu zirytować swoim podejściem i... ukraść godzinę z życia widza? No jestem pewien, że to pierwsze na pewno odpada. Dwie kolejne opcje zaś sprawdziły się tutaj jak złoto — jeżeli zatem taki był cel, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko pogratulować. Należą się też ogromne brawa za przebitki z najbardziej kliszowych miejsc zarówno w tradycyjnym wydaniu (Meiji Jingu), jak i tym współczesnym (Akihabara). Trudno o bardziej nijakie i wyświechtane kadry z Tokio, a redaktorka twierdząca że chce poznać, spróbować i przybliżyć temat widzom — najwyraźniej kłamała w żywe oczy. Bo pierwsze hasła w Google powiedzą wam na temat japońskiej animacji więcej, niż ten film. Pozwolą zrozumieć więcej i poskładać wszystko w całość — nawet jeżeli składać się na nie będzie kilka zdań na krzyż. Jeżeli natomiast chcielibyście poznać sylwetki pojedynczych twórców maczających palce przy tworzeniu serii Netflixa, to macie szansę coś wynieść z tej wydłużonej reklamy. Ale lojalnie ostrzegam, abyście nie liczyli na zbyt wiele.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
