Ślimaki - zwykle niewielkie i powolne stworzenia od dawna były uważane za personifikację lenistwa i powolności w królestwie zwierząt. Jednak ostatnie badania przeprowadzone przez zespół naukowców z Kioto i Hokkaido rzucają zupełnie nowe światło na te niepozorne istoty. Okazuje się, że ślimaki mają kilka asów w rękawie i potrafią być niezwykle szybkie (jak na ich możliwości), zwłaszcza w obliczu zagrożenia.
Badania przeprowadzone przez zespół z Centrum Hakubi Uniwersytetu Kioto skupiły się na dwóch gatunkach ślimaków lądowych: Karaftohelix editha, znanych lokalnie jako hime-maimai, i Karaftohelix gainesi, nazywanych również ezo-maimai. Wyniki tych badań zaskoczyły nawet samych naukowców, pokazując, że ślimaki potrafią zachowywać się zupełnie inaczej, niż moglibyśmy przypuszczać.
Tradycyjnie uważano, że ślimaki, gdy poczują się zagrożone, wycofują się do swoich muszli, starając się uniknąć niebezpieczeństwa. Jednak Karaftohelix gainesi, który jest praktycznie gatunkiem endemicznym na Hokkaido wykazuje zupełnie inną strategię. Gdy wykryje zagrożenie, przyspiesza swoje ruchy o imponujące 20-30%. Dzięki temu może on dosłownie uciekać na "najwyższym biegu" przed czyhającym na niego zagrożeniem. W efekcie jego średnia prędkość wzrasta z około 1,05 mm/s do 1,27 lub nawet 1,35 mm/s.
Nie tylko szybkość poruszania się ślimaków budzi zainteresowanie naukowców. Karaftohelix gainesi okazuje się być wyjątkowym pod wieloma względami. Jest aktywny zarówno w dzień, jak i w nocy, co jest rzadkością w świecie ślimaków. To zaś sugeruje, że w świecie ślimaków istnieje ogromna różnorodność zachowań, co może mieć kluczowe znaczenie dla zrozumienia procesów ewolucyjnych nie tylko tych, ale i innych zwierząt.
Różnice w reakcjach między gatunkami ślimaków są dowodem na istnienie zestawu powiązanych zachowań obserwowanych w różnych kategoriach. Karaftohelix editha wykazuje na przykład reaktywny syndrom behawioralny, uchodząc za nieśmiałe i pasywne zwierzę, podczas gdy Karaftohelix gainesi jest postrzegany jako odważny, aktywny lub nawet agresywny. A mogłoby się wydawać, że blisko spokrewnione ze sobą zwierzęta będą zachowywać się podobnie.
Odkrycie tych różnic w zachowaniu ślimaków otwiera nowe możliwości w badaniach nad procesami ewolucyjnymi. Wnioski z tych badań są niezwykle ciekawe i pokazują, że nawet te pozornie mało interesujące stworzenia mogą skrywać w sobie niespodzianki. Zachowanie ślimaków staje się inspiracją do dalszych badań nad zwierzęcą osobowością i ewolucją, dowodząc, że w świecie przyrody zawsze jest miejsce na odkrywanie nowych tajemnic. Jeżeli tak duże różnice są odkrywane jedynie w kręgu ślimaków, to można spodziewać się, że w przypadku bardziej skomplikowanych organizmów, mogą być one jeszcze bardziej widoczne. Przypadek z Japonii pozwoli nam teraz sporządzić nowe metody badania zachowań zwierząt, co będziemy mogli wykorzystać w przypadku większych gatunków - a tam skala niespodzianek może być dużo większa.
Aczkolwiek trzeba przy tej okazji powiedzieć sobie jedną rzecz: niektórzy uważają, że wykrycie tak niewielkiej w naszej skali różnicy w prędkości ślimaków zasługuje na nagrodzenie stojących za tym naukowców... Ig Noblem. W żadnym wypadku nie umniejsza to jednak ważności wychwyconych informacji dotyczących japońskich ślimaków i ich istotności dla ogółu badań dotyczących zachowań zwierząt.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
