Wielu z was wie pewnie doskonale (chociażby z wpisów na Antywebie), czym jest Google Glass, ale warto na początku tego artykułu rozwiać pewne mity i naprostować błędne wyobrażenia, które mogą mieć mniej rozeznani w temacie czytelnicy. Autorem artykułu jest Wojciech Kaliciński. Google Glass to...
Wielu z was wie pewnie doskonale (chociażby z wpisów na Antywebie), czym jest Google Glass, ale warto na początku tego artykułu rozwiać pewne mity i naprostować błędne wyobrażenia, które mogą mieć mniej rozeznani w temacie czytelnicy.
Autorem artykułu jest Wojciech Kaliciński.
Google Glass to urządzenie klasy “wearable”, jednak w odróżnieniu od swoich najbardziej popularnych kuzynów - inteligentnych zegarków - przeznaczone do noszenia na głowie jak okulary. Specjalnie napisałem tutaj “jak okulary”, bo można ich używać zarówno ze szkłami (przeciwsłonecznymi lub korekcyjnymi) jak i bez.
Wbrew temu, co czasami można usłyszeć, Glass nie jest urządzeniem służącym do wytworzenia wirtualnej rzeczywistości (VR). Bardziej trafne będzie w tym przypadku określenie rzeczywistość rozszerzona (“augmented reality”), a jeszcze konkretniej jest to po prostu HUD (Heads-Up Display), czyli rodzaj ekranu prezentującego informacje bez zasłaniania widoku. Efekt ten osiągnięty został przy pomocy zminiaturyzowanego wyświetlacza połączonego z czymś w rodzaju przezroczystego szkiełka czy też pryzmatu umieszczonego tuż ponad prawym okiem.
Na ekranie zobaczymy całkiem przyzwoitej jakości kolorowy obraz o nominalnej rozdzielczości 640x360 pikseli, który z racji oglądania go z małej odległości wydaje się dużo większy niż jest w rzeczywistości. Płynnie przechodząc do opisu specyfikacji technicznej, warto nadmienić że w obudowie okularów mieści się tak naprawdę sprzęt bardzo zbliżony możliwościami do smartfonów z Androidem, chociaż pod względem mocy dorównuje raczej modelom z przed paru lat. Mamy więc dwurdzeniowy procesor ARM taktowany 1.2GHz, 2GB pamięci RAM (w starszych modelach 1GB), 16GB pamięci stałej (np. na zdjęcia i filmy), aparat fotograficzny 5 MPx zdolny również nagrywać filmy w jakości HD.
Do komunikacji z internetem i innymi urządzeniami służą wbudowane protokoły Wi-Fi oraz Bluetooth. W urządzeniu nie ma natomiast slotu na kartę SIM, a co za tym idzie modemu 3G - poza zasięgiem sieci Wi-Fi do udostępniania połączenia korzystamy z telefonu komórkowego.
Google Glass wyposażone są w touchpad zajmujący prawie całą prawą powierzchnię urządzenia. Poza tym z sensorów mamy jeszcze mikrofon służący do wydawania komend głosowych oraz żyroskop, akcelerometr i magnetometr wykrywające położenie i ruchy głowy. W celu dokładniejszego ustalenia pozycji użytkownika Glass może korzystać z danych GPS ze sparowanego telefonu. Za uchem znajduje się głośnik działający na zasadzie przewodnictwa kostnego, ale w wielu sytuacjach jest on po prostu zbyt cichy, dlatego można podłączyć douszne słuchawki (dostępne są w wersjach mono i stereo).
Urządzenie napędzane jest specjalną wersją systemu Android 4.4, w którym zmieniony został przede wszystkim ekran startowy. W Google Glass główną rolę w interfejsie użytkownika pełni tzw. Oś Czasu, która składa się z Kart rozmieszczonych po obu stronach ekranu początkowego, który służy do wydawania komend głosowych poprzez czytanie poleceń wyświetlonych na ekranie. Karty umieszczone na lewo od tego ekranu oznaczają zdarzenia zaplanowane lub ważne w tej chwili (np. wpisy w kalendarzu na dzisiejszy dzień, włączona nawigacja), natomiast karty po prawej stronie oznaczają zdarzenia z przeszłości (jak np. wykonane zdjęcia, odebrane wiadomości i inne powiadomienia).
Tworzenie aplikacji na Google Glass (zwanych “Glassware”) polega właśnie na tworzeniu kart i wstawianiu ich na oś czasu w odpowiedzi na różne zdarzenia. Z kolei ze strony użytkownika interakcja ze standardowymi kartami odbywa się poprzez wybranie jednej z dostępnych opcji z menu, takich jak “Odpowiedz” (głosowo), “Przeczytaj głośno” (aby usłyszeć pełną treść karty przez głośnik) itp.
Więcej informacji na temat działania osi czasu: https://developers.google.com/glass/design/ui
Aplikacje na Glass możemy pisać na dwa sposoby. Do stworzenia tych podstawowych, mogące jedynie manipulować osią czasu służy tzw. Mirror API, które jest tak naprawdę niczym innym niż zbiorem adresów URL kierujących do serwerów Google’a, pod które należy wysłać zapytanie, aby wywołać konkretną akcję na Google Glass. W przypadku Mirror API, aplikacja nie jest w żaden sposób uruchamiana na samych okularach, tylko na naszym serwerze sieciowym i może byc pisana w dowolnym języku obsługującym zapytania HTTP, np. w PHP, JavaScripcie, Pythonie czy Javie. Karty tworzone są natomiast w HTMLu, w większości przy użyciu gotowych styli i szablonów.
Więcej o Mirror API: https://developers.google.com/glass/develop/mirror/index
Jeśli chcemy tworzyć bardziej zaawansowane aplikacje, możemy również skorzystać z drugiej ścieżki, czyli pisać aplikacje natywne, instalowane i uruchamiane bezpośrednio na okularach. Tak jak wspominałem wcześniej, Google Glass to po prostu pełny Android w wersji 4.4, więc decydując się na ten typ aplikacji nasze możliwości są dużo większe, m.in będziemy mieć pełny dostęp do hardware’u (np. sensorów czy akceleracji 3D), nasze aplikacje będą mogły działać offline i w czasie rzeczywistym reagować na interakcję ze strony użytkownika (bez konieczności wysyłania danych na serwer i z powrotem). Także aplikacja natywna jest wymagana, aby dodać swoją własną akcję głosową do ekranu startowego Google Glass.
Tak jak na pełnego Androida, aplikację piszemy w Javie, a widoki definiujemy w XMLu, jednak aby lepiej dopasować wygląd i działanie do specyficznego interfejsu Google Glass, należy skorzystać z dodatku do Android SDK, nazywanego GDK (Glass Development Kit). Daje nam on m.in. predefiniowane klasy służące do tworzenia Kart i imitowania interfejsu Osi Czasu w naszych aktywnościach.
Więcej informacji na temat GDK: https://developers.google.com/glass/develop/gdk/quick-start
Przy wymyślaniu swoich projektów pamiętajcie jednak, że możliwości techniczne to nie wszystko. Google Glass to urządzenie, które mamy cały czas przed sobą i które w założeniu ma nas uwolnić od spoglądania co chwilę na telefon. Tworząc swoje aplikacje należy zwrócić szczególną uwagę na User eXperience (UX), który nie powinien nadmiernie absorbować użytkownika, ani odrywać go zbyt często od wykonywanych czynności. Dobrą zasadą dla budowania interakcji z Kartami jest: “jeśli wykonanie jakiejś akcji trwa dłużej niż 5 sekund, prawdopodobnie powinna się ona odbywać na telefonie”. Pamiętajcie też, że w swoich aplikacjach nie powinno się wyświetlać reklam.
Więcej informacji: https://developers.google.com/glass/design/principles
Druga sprawa, o której warto pamiętać, to pojawiające się głosy o naruszaniu prywatności poprzez możliwość dyskretnego robienia zdjęć i nagrywania otoczenia przez Google Glass. Chociaż większość z nich jest grubo przesadzona, to mimo wszystko Google w zasadach dla deweloperów umieścił odpowiednie punkty zabraniające kojarzenia informacji pozyskanych za pomocą kamerki i mikrofonu z danymi osobowymi pozyskanymi z innych źródeł. Także pomimo możliwości technicznych, możecie porzucić pomysł aplikacji rozpoznającej znajomych na podstawie np. Facebooka, no chyba że będzie ona dystrybuowana jedynie nieoficjalnymi kanałami.
Więcej na temat zasad można przeczytać tu: https://developers.google.com/glass/policies
Screenshoty w tekście pochodzę ze strony: https://support.google.com/glass/answer/
O autorze:
Wojciech Kaliciński
Współzałożyciel agencji interaktywnej Kalicińscy.com, gdzie odpowiedzialny jest za dobór technologii i rozwój oprogramowania. Obecnie skupiony na kierowaniu zespołem programistów tworzących aplikacje mobilne pod marką We Like CAPS!
W wolnym czasie udziela się w środowisku deweloperów, organizuje eventy w ramach Google Developer Groups i wygłasza prelekcje na konferencjach mobile'owych w Polsce i na świecie, za co wyróżniony został tytułem Google Developer Expert w zakresie systemu Android.
Artykuł pochodzi ze strony konkursu Antyweb i Banku Zachodniego, dostępnego pod adresem http://zmienimyswiat.pl/.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
