Recenzja Firewall Ultra. Za dużo bajerów, za mało konkretów

Początki serii Firewall

W 2018 roku pojawiła się pierwsza odsłona serii, zatytułowana Firewall Zero Hour, która pojawiła się wyłącznie na PlayStation 4 na pierwszą generację PSVR. Gra, która była taktycznym shooterem online, przyjęła się całkiem nieźle i była jedną z lepszych produkcji wirtualnej rzeczywistości wydanej na konsoli tokijskiego giganta, co nie było specjalnym zaskoczeniem — brakowało wtedy dynamicznych tytułów, a za Zero Hour odpowiadało studio First Contact Entertainment, które specjalizuje się w grach na VR.

Za Firewall Ultra odpowiada to samo studio deweloperskie i produkcja powinna być po prostu „skokiem jakościowym” w porównaniu do Zero Hour. Całość wygląda lepiej, lecz przede wszystkim zmienił się sposób sterowania; tutaj nie używamy już specjalnego pistoletu ze świecącym bąblem na końcu (tym samym, który był na górze kontrolerów PlayStation Move), a wszystko robimy za pomocą Sense’ów, które są w zestawie z goglami. Czy coś poza tym jednak się zmieniło?

Fabuła nie jest najważniejsza — tu się liczy akcja

W Firewall wcielamy się w rolę profesjonalnych najemników i mamy określone zadania — te polegają albo na przejęciu tajnych danych i eliminacji wszystkich, którzy staną nam na drodze, albo na obronie tajnych danych i likwidacji wszystkich, którzy będą chcieli je przejąć. Założenie jest więc bardzo proste: po prostu musimy biegać po mapie, uzupełniać zapasy amunicji do karabinu, pistoletu i zbierać więcej granatów, pozbywać się rywali i podejść do kilku punktów w celu przejęcia/zabezpieczenia danych.

Nie ma tu żadnej większej głębii. Firewall Ultra nie opowiada nam żadnej historii i jeśli liczycie na jakąkolwiek narrację, to cóż… będziecie rozczarowani. Jeśli liczycie na dobrego FPS-a w wirtualnej rzeczywistości, to możliwe, że będziecie spełnieni — akcja faktycznie jest dynamiczna, Unreal Engine 5 zrobił swoje. Grafika oczywiście nie jest rewelacyjna i nie dorównuje grom z obecnej generacji, ale to norma w przypadku VR — wygląda to nieco gorzej, chociaż już nie można mówić, że to poziom PS2. Bardziej późnego PlayStation 3.

Czytaj dalej poniżej

Jest rewelacja, ale nie ma rewolucji. Recenzja PlayStation VR2 Kacper Cembrowski

To jest przyszłość gier VR! Recenzja Horizon: Call of the Mountain Kacper Cembrowski

Dwa główne tryby

Gra daje nam teren treningowy, gdzie możemy spróbować każdej broni i sprawdzić się w różnych scenariuszach. Kiedy zapoznacie się już z mechaniką, możecie przejść do rozgrywki online. Są dwie opcje — kontrakty oraz tryb współpracy. W tym pierwszym gracze zostają podzieleni na dwie czteroosobowe grupy; jedna grupa to obrońcy, druga to atakujący. Obrońcy muszą zabezpieczyć piętro z laptopem z tajnymi danymi, przygotowując pułapki oraz ustawiając się w dobrych pozycjach, aby oponenci nie byli w stanie ich zaskoczyć — takie Rainbow Six Siege w VR. Atakujący — analogicznie — muszą ominąć wszystkie pułapki, wyeliminować obrońców i przejąć dane. Szkoda jedynie, że matchmaking potrafi trwać niebotycznie długo, w związku z czym stoimy w pokoju i patrzymy się na loading screen przez dobre kilka minut. Mało atrakcyjnie.

Drugim trybem jest współpraca, gdzie wraz z innymi graczami podejmujemy walkę z przeciwnikami sterowanymi przez komputer. Można w tym trybie zawalczyć również samemu, co jest skutecznym (lecz początkowo trudnym i brutalnym) treningiem; i plusem jest to, że ładowanie wtedy trwa tylko chwilę. Niemniej, warto spróbować — tym bardziej, że mapy w grze są naprawdę ładne i dobrze zaprojektowane. Lokacje to jeden z jaśniejszych plusów Firewalla.

Co z samym sterowaniem?

Jak już wspominałem, sterujemy tutaj za pomocą kontrolerów Sense. Te są naprawdę dopracowane, o czym wspominałem w swojej recenzji PSVR2, i całość daje tutaj radę. Broń obsługujemy prawą ręką (chociaż brakuje możliwości przytrzymania karabinu lewą ręką w celu większej stabilności czy dokładniejszego celowania), a lewą ręką uzupełniamy amunicję, wykonujemy określone akcje przy komputerze i tym podobne. Sterowanie jest wygodne, ale czy intuicyjne? Niestety średnio. Żeby celować, musimy trzymać L2, zamiast po prostu zbliżyć celowanie do oka. To jest coś zwyczajnie nieakceptowalnego.

Z plusów — co chwilę w grze możemy czuć wibracje w samym headsecie oraz adaptacyjne triggery w Sense’ach — wszystkie największe smaczki i najlepsze funkcje VR2 są wykorzystywane, co wielki plus. Mam jednak pewne zastrzeżenie co do tej gry. Chociaż te „bajery” są wykorzystywane, to zwyczajnie brakuje funkcji pozwalających zatopić się nam w wirtualnym świecie. Wszystko opiera się na naciskaniu przycisków, a niczego nie możemy zrobić tak, jak powinno to być w VR.

Horizon: Call of the Mountain postawił poprzeczkę zbyt wysoko

Po Horizonie na PSVR2 nie jestem w stanie cieszyć się rozgrywką, gdzie brakuje mi… „wolności”. Już nawet w Resident Evil 8 mogliśmy podrzucać pistoletem i bawić się przedmiotami — tutaj absolutnie nie ma takiej możliwości. Broń jest przyklejona do naszej ręki i nie możemy zrobić z nią absolutnie nic, nie mówiąc już o interakcji z przedmiotami leżącymi dookoła. Niestety, w Firewall Ultra nie możemy niczego podnieść, zniszczyć itd. — a szkoda, bo chociaż jest to dynamiczny shooter, to w grze online ze znajomymi taki dodatek byłby naprawdę pozytywnym dodatkiem.

I to jest właśnie główny problem. Jest tu dużo bajerów, ale nie ma kluczowych dla VR aspektów. To gra, do której nie chciało mi się przez to wracać — bo chociaż w samej rozgrywce bawię się nieźle, to okropnie długi loading screen przy matchmakingu i początkowe perturbacje z tym absurdalnym sterowaniem to droga przez mękę. Jeśli bardzo chcecie zagrać w jakiś FPS na PSVR2, które przez brak gorących premier najpewniej się u Was zdążyły zakurzyć, to możecie się szarpnąć i wydać te 169 zł. Mimo wszystko, polecam raczej wrócić do Horizon: Call of the Mountain, postrzelać w RE8: Village czy pobawić się w No Man’s Sky. Niestety, oczekiwania były wysokie, a efekty końcowe są… po prostu rozczarowujące. Szkoda.