Co daje mi Doodle

Doodle znacie pewnie wszyscy - to krótkotrwała zmiana logo najpopularniejszej na świecie wyszukiwarki. Jednym razem to tylko obrazek odsyłający do jakiejś informacji, zazwyczaj zamieszczonej w Wikipedii, kiedy indziej można trafić na animację czy nawet interaktywną zabawę, np. grę. Doodle nie pojawiają się codziennie, nie działają też w sztampowy sposób. Za to je lubię, tego gratuluję Google.

Kolejny dzień w pracy, kolejny Doodle - okazuje się, że jego bohaterką jest Inge Lehmann. Nazwisko niewiele mówi. Pierwsze skojarzenie: upadły bank inwestycyjny. Ale tam było jedno "n" na końcu nazwiska. Kim zatem była Inge? Szybka wycieczka ścieżką skonstruowaną przez Google i dowiaduję się, że naukowcem. Jej wkład w rozwój sejsmologii, badania nad budową Ziemi był spory. Czytając te informacje w głowie zaczyna już coś świtać - to nazwisko pojawiało się w podręczniku z geografii na grafikach prezentujących przekrój naszej planety. Pojęcie "Nieciągłość Lehmann" było wbijane do głowy, ale...

Ale z lenistwa człowiek nigdy nie sprawdził skąd ta nazwa: ot, jest takie pojęcie, nieciągłość prawdopodobnie występuje tam i tam, spełnia taką i taką rolę. A nazwa? Jest i już. Teraz wiem, że pochodzi od nazwiska Dunki, która żyła ponad sto lat, działała w czasach, gdy zbyt wiele pań nie zajmowało się nauką, przynajmniej nie na takim poziomie, a uczyła się m.in. w szkole prowadzonej przez Hannę Adler, ciotkę Nielsa Bohra. I szkoła i pani Adler muszą być ciekawymi tematami, które warto poznać.

Rano, po zapoznaniu się z tymi informacjami, stwierdziłem, że Doodle to naprawdę świetna rzecz. Z ciekawości sprawdziłem, w jakim kontekście wątek pojawiał się na AW. I okazało się, że kiedyś motyw był u nas ganiony. Filipowi nie podobało się to, co ja uznaję za największą zaletę: pokazywanie postaci, zdarzeń czy wynalazków, które nie są powszechnie znane. Jasne, pojawiają się nazwiska typu Einstein, Lennon czy Vivaldi, ale obok nich znajdziemy też jednostki, o których przeciętny zjadacz chleba, taki jak ja, nigdy nie słyszał. I nie szukałby ich w odmętach Internetu, nie szperałby w Wikipedii. Bo niby jak? Można wpaść przypadkiem, ale innej drogi nie ma w dzisiejszym natłoku informacyjnym.

Czytaj dalej poniżej

Autonomiczne samochody nigdy nie będą absolutnie bezpieczne, dopóki na drogach będą jeździć ludzie Jakub Szczęsny

Czyżby niebawem właśnie tak miały wyglądać wszystkie webowe usługi Google'a? Tomasz Popielarczyk

Tu pojawia się instytucja Doodle, która raz na jakiś czas wyciągnie mniej znaną postać i pokaże przeciętnemu Internaucie, że nauka nie kończy się na nazwiskach Hawking i Newton. Byli i są inni, czasem mniej zasłużeni, zupełnie zapomniani, ale zasługujący przynajmniej na kilka linijek tekstu do porannej kawy. Nierzadko poświęcali jakiemuś zagadnieniu całe swoje życie i nie mieli lekko. I nie zamierzam w tym miejscu dyskutować, czy Google nie przesadza z promowaniem kobiet w Doodle w ramach politycznej poprawności. Równie dobrze mógłbym spytać, dlaczego w podręczniku z geografii nie było wyjaśnione, skąd ta nazwa.

Niech Google nadal "naucza", zachęca do szukania informacji i promuje mniej znane osoby. I oby nie przesadzili z częstotliwością "dudlowania", bo to mogłoby zaszkodzić zabawie, stałaby się zbyt powszednia i pewnie ubyłoby klików. Jednocześnie liczę oczywiście na gry i zabawy - ostatnio dowiedziałem się od Google, że jestem mamutem. Kto wie, co jeszcze wypłynie przy okazji klikania w zmienione logo...