Jak świat długi i szeroki, ludzie od zawsze próbowali zwiększać wydajność swoich komputerów. Najłatwiej było to osiągnąć kupując najmocniejszy dostępny procesor. Problem tylko w tym, że te najwydajniejsze jednostki, były drogie. Szybko zatem dostrzeżono potencjał podkręcania, które niskim kosztem pozwalało osiągać wydajność lepszych jednostek.
OC, czyli z angielskiego overclocking to po polsku podkręcanie. Czynność ta sprowadza się do zwiększania zegara procesora. Zegar ten określany jest w nowoczesnych układach przez dwie składowe, mnożnik oraz taktowanie szyny komunikacyjnej. Zwiększenie mnożnika to w zasadzie najłatwiejsza metoda zmiany zegara. Zabawa szyną komunikacyjną jest w wielu przypadkach niemożliwa, bo nawet jej niewielkie wahania wpływają na wszystkie pozostałe komponenty PeCeta, którą mogą działać przez to nieprawidłowo.
Podkręcanie CPU zdobyło sobie tak dużą popularność, że po pewnym czasie producenci procesorów zaczęli wprowadzać utrudnienia, jak np. zablokowany mnożnik. Do dzisiaj Intel odblokowuje go tylko w swoich najwydajniejszych i najdroższych procesorach z literką K. Tańsze układy mają mnożnik zablokowany i ich OC jest praktycznie niemożliwe. Nie zawsze jednak tak było, a historia zna kilkanaście modeli procesorów, które można uznać za kultowe. Dzisiaj postanowiłem przypomnieć wam 5 z nich.
Jeden z chyba najbardziej znanych przykładów najlepszych procesorów do OC to właśnie Celeron 300A. Literka A oznaczała, że była to wersja z pamięcią cache L2 w rdzeniu procesora, pierwsze Celerony nie miał pamięci cache L2 wcale i mocno odbijało się to na ich wydajności. Model 300A miał zablokowany mnożnik na wartości 4,5x, ale tu z pomocą przychodziła szyna FSB. Jej standardowe taktowanie wynosiło 66 MHz (4,5x 66 MHz = 300 MHz), ale bez większych trudności można było ją podnieść do 100 MHz. Nie sprawiało to problemów dla innych komponentów dzięki dzielnikom szyny. Celeron 300A z powodzeniem działał na 450 MHz nawet bez zwiększania napięcia, a to pozwalało mu konkurować ze znacznie droższymi procesorami Pentium II.
źrodło: Wikipedia
Kolejny kultowy układ to procesory AMD Athlon bazujące na rdzeniu Thunderbird. Mało kto już pewnie pamięta, ale to właśnie AMD jako pierwsze oficjalnie osiągnęło taktowanie 1 GHz w seryjnym układzie, a zrobiło to właśnie przy pomocy Athlona. Rdzeń Thunderbird miał zablokowany mnożnik, ale overclockerzy szybko odkryli, że blokada wykonana jest przy pomocy mostków. Wystarczyło połączyć ołówkiem albo innym przewodnikiem konkretne punkty na obudowie CPU (oznaczone L1, L2, L3 i L4 na zdjęciu poniżej), aby ten mnożnik zmienić. Takiej samej operacji można było dokonać na o wiele tańszych Duronach (Spitfire). I tak Athlon Thunderbird taktowany zegarem 700 MHz bez większych problemów osiągał nawet 900 MHz, a Duron 600 MHz potrafił dobić nawet do 1 GHz.
źródło: Wikipedia
Kolejny Athlon na tej liście to model XP 1700+ bazujący na rdzeniu Thoroughbred-B wykonanym w procesie 130 nm. Po tym jak Intel przeskoczył z Pentium III na Pentium 4, zegary w tych drugich bardzo szybko rosły (nie szło to w parze z wydajnością ;-)). AMD zatem stwierdziło, że nie będzie w nazwie podawać taktowania procesora, tylko jego oznaczenie, która wcale nie odnosi się do taktowania Pentium 4 ;-). Stąd też Athlon XP 1700+ tak naprawdę pracował z zegarem 1463 MHz.
Thoroughbred-B to druga generacja tego rdzenia, produkowana w nieco bardziej dopracowanym procesie niż model z literką A, który szybko zniknął z rynku. Zastąpiły one identycznie taktowane układy Palomino (180 nm), które nie grzeszyły zbyt dużym OC. Dzięki przejściu na mniejszy wymiar, bez większych problemów udawało się podnieść zegar tego procesora ponad 2 GHz. Mój własny model (DUT3C) bez problemów działał na 2200 MHz, co pozwalało na osiągnięcie wydajności Athlon XP 2800+, którego cena była czterokrotnie wyższa.
Intel Core 2 Quad Q6600 podczas swojej premiery był raczej układem z wyższej półki. Szybko jednak jego cena wyraźnie spadła, a gdy pojawiła się nowa rewizja oznaczona jako G0, okazało się, że jego możliwości OC też są całkiem niezłe. W gruncie rzeczy pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że Q6600 to pierwszy czterordzeniowy procesor dla mas. Jego bazowe taktowanie wynosiło 2.4 GHz, co nie robiło w 2007 roku już na nikim wrażenia. Jednak szybko okazało się, że podkręcenie Q6600 do wartości 3,4-3,6 GHz nie jest wcale takie trudne jak tylko pozwalała na to temperatura procesora i układ cieszył się sporym zainteresowaniem.
źródło: Wikipedia
Intel w serii procesorów Core mocno już pilnował się z ograniczeniem możliwości OC. Jednak w rodzinie Sandy Bridge (kodowa nazwa architektury Core 2. generacji) były dostępne modele z literką K. Oznaczało to brak blokady mnożnika, a co za tym idzie znacznie łatwiejsze OC. Core i5-2500K taktowany był domyślnie zegarem 3.3 GHz i posiadał 4 rdzenie. Jednak dla produkowanych w wymiarze 32 nm procesorów, nie było problemem aby osiągnąć taktowanie rzędu 4.5 GHz. Byli i tacy, którzy osiągali nawet magiczną barierę 5 GHz, która do tej pory nastręcza Intelowi sporo problemów, mimo że obecne procesory produkowane są już w wymiarze 14 nm. Nie bez powodu zresztą posiadacze Core i5-2500K czy Core i7-2600K nie widzieli do tej pory powodu do zmiany CPU, skoro ich podkręcone jednostki nie odstawały od obecnie oferowanych układów. Wszystko zmienił dopiero Coffee Lake.
źrodło: Wikipedia
Tak wygląda moja lista najlepszych procesorów do OC. Brakuje wam na niej jakiegoś modelu? A może chcecie się pochwalić swoimi wynikami w OC? Zapraszam do komentarzy.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
