Przebywanie w kosmosie jest niebezpieczne. Kolejny narząd jest podatny

Długotrwałe przebywanie w kosmosie nie pozostaje obojętne dla ludzkiego organizmu. Jednym z najbardziej niepokojących skutków są zmiany w narządzie wzroku, które mogą stanowić poważne wyzwanie dla przyszłych misji kosmicznych, w tym załogowych lotów na Marsa.

Najnowsze badania naukowe rzucają światło na to, jak mikrograwitacja wpływa na mechanikę oka i przyczynia się do rozwoju tzw. Spaceflight-Associated Neuro-ocular Syndrome (SANS), czyli zespołu neuro-okulistycznego związanego z lotami kosmicznymi.

Oczy źle znoszą długotrwały pobyt w kosmosie?

SANS to zespół zmian w narządzie wzroku, które występują u astronautów przebywających w kosmosie przez dłuższy czas. Objawy obejmują obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, spłaszczenie gałki ocznej, fałdy naczyniówki i siatkówki, a także zmiany w refrakcji oka, prowadzące do krótkowzroczności. Według badań, nawet 70% astronautów, którzy spędzili od sześciu do dwunastu miesięcy na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS), doświadczyło zauważalnych zmian w widzeniu.

Chociaż wiele z tych zmian ustępuje po powrocie na Ziemię, ich długoterminowe skutki pozostają nieznane. To sprawia, że SANS jest jednym z największych wyzwań zdrowotnych dla przyszłych misji kosmicznych, zwłaszcza tych planowanych na Marsa, gdzie czas przebywania w mikrograwitacji będzie znacznie dłuższy.

Czytaj dalej poniżej

Tak może wyglądać apokalipsa za 150 lat. Naukowcy przeprowadzili symulację Jakub Szczęsny

Elon Musk opóźnił lot Polaka w kosmos. Zabrał mu kapsułę dla NASA Kamil Pieczonka

Badania przeprowadzone przez zespół naukowców pod kierownictwem Santiago Costantino z Université de Montréal dostarczyły nowych informacji na temat wpływu mikrograwitacji na oczy astronautów. W badaniu wzięło udział 13 astronautów, którzy spędzili od 157 do 186 dni na ISS. Naukowcy wykorzystali zaawansowane techniki, takie jak optyczna tomografia koherencyjna (OCT) i tonometr dynamiczny PASCAL, aby zmierzyć sztywność oka (OR), ciśnienie wewnątrzgałkowe (IOP) oraz amplitudę tętna oka (OPA).

Wyniki były zaskakujące:

• Sztywność oka (OR) zmniejszyła się o 33%, co sugeruje, że mikrograwitacja osłabia struktury gałki ocznej.
• Ciśnienie wewnątrzgałkowe (IOP) spadło o 11%, z 16,0 mmHg do 14,2 mmHg.
• Amplituda tętna oka (OPA), która odzwierciedla zmiany w przepływie krwi w oku, zmniejszyła się o 25%.

Te zmiany wskazują, że mikrograwitacja znacząco wpływa na biomechanikę oka, prowadząc do przewlekłych adaptacji tkanek. Naukowcy sugerują, że zmniejszona sztywność oka może być związana z przesunięciami płynów w organizmie oraz zmianami ciśnienia wewnątrzczaszkowego i wewnątrzgałkowego.