W historii polskiej nauki nie brakuje postaci, których wkład w rozwój nowych technologii był znaczący. Jednym z wybitnych inżynierów, który swoim talentem i wytrwałością przyczynił się do postępu technicznego na światową skalę, był Mieczysław Bekker. Jego życiorys to historia pasji, determinacji i zaangażowania w badania nad pojazdami terenowymi, które zapisały się na kartach historii jako fundament współczesnej terramechaniki.
Mieczysław Grzegorz Bekker urodził się 25 maja 1905 roku w malowniczej miejscowości Strzyżów na Lubelszczyźnie. Jego życiorys to nie tylko podróż przez lata edukacji, pracy i eksploracji naukowej, ale także podróż przez burzliwe czasy historii Europy XX wieku. Od Polski, przez Francję i Kanadę, aż po Stany Zjednoczone, Bekker pozostawił niezatarte ślady swojej pracy w wielu krajach, zyskując uznanie zarówno w środowisku naukowym, jak i wojskowym.
Lata szkolne Bekkera związane były głównie z Koninem, gdzie uczęszczał do humanistycznego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. To tam zdobył wykształcenie średnie i zdał maturę. Niezwykle istotne dla jego rozwoju było także okoliczne środowisko cukrownicze, które mogło pobudzić jego ciekawość technicznych zagadnień. W latach 1929–1931 Bekker odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Saperów w Modlinie, co wpłynęło na jego późniejsze zaangażowanie w badania naukowe związane z wojskową techniką i inżynierią. Po ukończeniu służby został przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika i podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. To tam rozwijał swoje umiejętności inżynierskie i zgłębiał tajniki nauki. Już w trakcie studiów wykazywał się niezwykłym zainteresowaniem nowymi technologiami i badaniami, co zapowiadało jego przyszłe osiągnięcia w dziedzinie pojazdów terenowych.
Po ukończeniu studiów Bekker został zatrudniony w Instytucie Badań Inżynierii na Politechnice Warszawskiej, gdzie prowadził badania nad nowymi pojazdami dla Wojska Polskiego. Jego praca nie tylko przyniosła konkretne rezultaty w postaci innowacyjnych rozwiązań technicznych, ale także zaowocowała powstaniem Laboratorium Pojazdów Specjalnych, które miało duży wpływ na rozwój tej dziedziny w Polsce. Bekker pracował także w Wojskowym Instytucie Badań Inżynierii (WIBI) w Warszawie oraz był równolegle wykładowcą w Studium Wojskowym Politechniki Warszawskiej. Jego wkład w rozwój nauki wojskowej i technologii był znaczący, a prowadzone przez niego badania oraz wykłady na temat współpracy koła lub gąsienicy z mało zwięzłym podłożem stały się podstawą dla nowej dziedziny mechaniki – terramechaniki.
Przed wybuchem II wojny światowej Mieczysław Bekker był już doświadczonym inżynierem i naukowcem. Konflikt zbrojny szybko zmienił jednak losy jego kariery i życia. W 1939 roku tuż przed wybuchem wojny, Bekker został zmobilizowany do armii i uczestniczył w kampanii wrześniowej. Po upadku Polski, wraz z cofającymi się wojskami, znalazł się na terytorium Rumunii, gdzie spędził sześć miesięcy w Giurgiu nad Dunajem. To właśnie w tych trudnych warunkach mógł doświadczyć wyzwań związanych z terenem i mobilnością pojazdów, które były przecież przedmiotem jego badań.
Po opuszczeniu Rumunii Bekker przedostał się do Francji, gdzie znalazł zatrudnienie jako specjalista w Wydziale Czołgów w Ministerstwie Uzbrojenia w Paryżu. Po klęsce Francuzów w czerwcu 1940 roku przedostał się do strefy nieokupowanej i zamieszkał w Marsylii przez kolejne dwa lata. To okres pełen niepewności i trudności, ale Bekker nie zaniechał swojej pasji do badania technologii i rozwiązań inżynierskich. W 1942 roku, w poszukiwaniu nowych możliwości, Bekker przeniósł się do Kanady, gdzie podjął pracę w Biurze Badań Broni Pancernej, podlegającym kanadyjskiemu Ministerstwu Zaopatrzenia. Praca ta była kontynuacją jego wcześniejszych badań nad pojazdami terenowymi, ale także otwierała nowe perspektywy związane z zagrożeniem wojennym i potrzebami obronnymi. W 1943 roku zgodnie z decyzją polskich władz emigracyjnych, Bekker wstąpił do armii kanadyjskiej, kontynuując swoją służbę w wojsku.
Po zakończeniu II wojny światowej Mieczysław Bekker kontynuował swoją karierę naukową i inżynieryjną w Stanach Zjednoczonych, gdzie znalazł nowe możliwości rozwoju i realizacji swoich pasji. To tam rozpoczął pracę w Wojskowym Laboratorium Pojazdów Terenowych, gdzie mógł kontynuować swoje badania nad technologiami terenowymi. Jego doświadczenie zdobyte w Polsce i Kanadzie stanowiło cenny wkład w prace badawcze prowadzone w laboratorium, a jego wiedza na temat ruchu pojazdów terenowych stała się nieocenionym źródłem inspiracji dla kolejnych pokoleń inżynierów. Bekker został również profesorem na University of Michigan w Ann Arbor. Jego wykłady i badania nad technologiami terenowymi przyciągały uwagę studentów i innych naukowców, co przyczyniło się do rozwoju tej dziedziny w amerykańskim środowisku akademickim.
Najważniejszym etapem w karierze Bekkera w USA było jednak objęcie stanowiska dyrektora Instytutu Badań koncernu samochodowego General Motors w Santa Barbara. To tutaj mógł skupić się na realizacji swoich wizji i koncepcji, szczególnie w zakresie pojazdów terenowych. Jego praca nad Lunar Roving Vehicle (LRV) dla programu kosmicznego Apollo, realizowanego przez NASA, zapisała się na kartach historii jako jedno z najważniejszych osiągnięć w dziedzinie technologii terenowych.
Jednymi z najważniejszych dzieł Bekkera są trzy fundamentalne prace w dziedzinie teorii pojazdów terenowych:
W tych publikacjach przedstawił nowoczesną teorię ruchu pojazdów terenowych, która stała się punktem odniesienia dla kolejnych badań i projektów. Prace te zostały wydane przez renomowane wydawnictwo University of Michigan Press, co świadczy o ich wartości i znaczeniu dla świata nauki. Dzięki nim Bekker zyskał uznanie światowej społeczności naukowców, co znalazło wyraz w licznych nagrodach i wyróżnieniach.
Po intensywnej karierze naukowej i inżynieryjnej Mieczysław Bekker przeszedł na emeryturę. Było to na początku lat siedemdziesiątych. Jednak nawet wtedy nie zwalniał tempa i nadal pozostawał aktywny zawodowo oraz społecznie. Wraz z żoną Jadwigą zamieszkał w swojej willi w Santa Barbara. Bekker kontynuował swoje zaangażowanie w życie naukowe i społeczne, pracując m.in. w komitecie rady naukowej przy prezydencie Stanów Zjednoczonych. Jego doświadczenie i wiedza nadal były cenione, a doradztwo naukowe stanowiło naturalną kontynuację jego wcześniejszej pracy. Ponadto, Bekker nadal współpracował z instytucjami wojskowymi w USA i Kanadzie jako doradca i rzeczoznawca. Jego doświadczenie było nadal cenne dla potrzeb obronnych tych krajów, co pozwoliło mu na kontynuowanie pracy na rzecz dobra publicznego. Poza swoją pracą zawodową Bekker znalazł również czas na swoje pasje i zainteresowania. Pisał wspomnienia z okresu swojej kariery naukowej i inżynieryjnej oraz malował akwarelami.
Dziedzictwo Mieczysława Bekkera obejmuje nie tylko jego osiągnięcia naukowe i inżynieryjne, ale także wpływ, jaki wywarł na rozwój technologii pojazdów terenowych oraz na społeczność naukową i inżynierską na całym świecie. Jego wkład w terramechanikę pozostaje inspiracją dla kolejnych pokoleń badaczy i konstruktorów.
Upamiętnienie osiągnięć Mieczysława Bekkera znajduje się w licznych nagrodach i wyróżnieniach, które otrzymał za swoją pracę. Politechnika w Monachium przyznała mu doktorat honoris causa, podobnie jak Uniwersytet Carleton w Ottawie. Jednak to nie tylko tytuły akademickie świadczą o jego znaczeniu dla świata nauki, ale także liczne publikacje, konferencje i projekty naukowe, które po sobie pozostawił.
zdjęcia: Wikipedia
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
