Nie uważam się za fanboya. Dostrzegam plusy i minusy każdej z konkurencyjnych platform, nie wybielam ich. Jak każdy z Was mam jednak swoje przekonania i oczekiwania, a w codziennym zapędzie lepiej radzi sobie u mnie iPhone. Po prostu. A decydują drobne rzeczy.
W roli drugiego urządzenia zawsze występuje u mnie smartfon z Androidem - czy to Nexus 5X, czy 6p czy LG G6. Staram się być na bieżąco z rozwojem obydwu systemów, a od premiery Androida 5 Lollipop platformę Googlerów uznaję za wreszcie godną uwagi i prawdziwą konkurencję dla iOS-a. O czym zresztą pisałem - takie Google to ja lubię.
Nie zamknąłem się w rezerwacie Apple. Wciąż stawiam Gmaila, OneDrive'a, Zdjęcia Google i inne usługi wielu różnych firm. Irytują mnie niektóre ograniczenia iOS-a, ale w ogólnym rozrachunku korzysta mi się z niego łatwiej, szybciej, wygodniej i pewniej. Bez obaw zabieram go ze sobą na konferencję, gdzie będę musiał w błyskawicznym tempie robić zdjęcia, odpisywać na wiadomości i coś notować. W zbyt wielu sytuacjach Android mnie zawiódł (np. na IFA na Nexusie 6p, gdy nie zdążyłem zrobić fotki), bym mógł na nim polegać. Do tej pory jednak nie rozumiem kilku decyzji, a jako pierwsza przychodzi mi do głowy kwestia aplikacji Telefonu. Dlaczego Apple nie pozwoli deweloperom firm trzecich stworzyć nakładki/alternatywnego dialera, skoro ten systemowy nie jest rozwijany od dość dawna. Wyszukiwanie kontaktu przy wpisywaniu kolejnych cyfr lub liter na klawiaturze numerycznej nie istnieje, a to bywa bardzo pomocne. Przykłady można mnożyć, wiem - iOS nie jest idealny.
Ale poniższe 5 przykładów funkcji, z których korzystam niezliczoną ilość razy w ciągu dnia, przeważa szalę. Już po kilku minutach spędzonych ze smartfonem z Androidem zaczyna mi ich brakować, a niestety nie sposób zastąpić rozwiązań z iOS-a w Androidzie za pomocą aplikacji.
W tę funkcję producenci smartfonów z Androidem mogliby wyposażyć swoje urządzenia, gdyby tylko zapragnęli. Niestety, nikt nie decyduje się na umieszczenie przełącznika wyciszania na obudowie, co zmusza do wyciągnięcia telefonu z kieszeni czy torby i wyłączenia dźwięków w inny sposób. Najczęściej po odblokowaniu ekranu. W iPhonie, dzięki przełącznikowi, zrobię to bezwzrokowo, nie przerywając na przykład rozmowy twarzą w twarz. Przełącznik obecny jest od pierwszego modelu iPhone'a.
To nie jest tak, że byłem sceptycznie nastawiony do 3D Touch. Nie dostrzegałem po prostu większych korzyści płynących z dodania funkcji rozpoznawania siły nacisku w ekranie smartfona. Zmieniłem zdanie przez zaledwie jedną funkcję. Szybszy dostęp do niektórych funkcji aplikacji poprzez menu kontekstowe z ikon nie zrobi na nikim wrażenia - Android już to ma, a do ustawień dostawaliśmy się dzięki quick toggles. Przemieszczanie kursora wewnatrz tekstu za pomocą 3D Touch jest natomiast wy-śmie-ni-te. Po silniejszym naciśnięciu na klawiaturę cała jej przestrzeń staje się gładzikiem, więc kursorem nawigujemy niczym na laptopie. Powrót do zwykłego przeciągania kursora w Androidzie bywa bolesny.
Zniknięcie w iOS 7 przycisku pozwalającego powrotu do poprzedniego ekranu przyjąłem z otwartymi ramionami. A to dlatego, że zaproponowana przez Apple alternatywa okazała się strzałem w dziesiątkę. Zamiast dotykać przycisk wstecz po prostu przeciągamy palec od lewej krawędzi ku środkowi. Podczas obsługi telefonu jedną ręką sprawdza się do znakomicie, gdyż nie trzeba precyzyjnie wycelować palcem w konkretny obszar, lecz na dowolnej wysokości rozpocząć wykonywanie gestu. Bardzo ważne jest to, że większość aplikacji na iOS podchwyciło ten trend, dlatego można być pewnym, że w programach będzie on obsługiwany. Swipe'owanie od lewej do prawej staje się codziennością. Co ciekawe, część deweloperów przeniosła tę funkcję do Androida na własną rękę (Telegram).
Drobnostka, detal, szczegół. Jeszcze mniejszy, niż niektóre z poruszanych w tym wpisie. Przy notorycznym kopiowaniu i wklejaniu tekstu na telefonie można jednak się delikatnie zirytować od ciągłego przytrzymywania palca na ekranie w celu wywołania menu kontekstowego na Androidzie. W przypadku iOS-a wystarczy podwójnie tapnąć, a efekt ten sam. Nawet jeśli zaoszczędzam 0,1 sekundy, to wolę dwa razy stuknąć, niż trzymać palec.
Nie potrafię uwierzyć w to, że Googlerzy nie stworzyli dla tego rozwiązania zamiennika lub nie zgapili od Apple tak cudownej funkcji. Nieistotne, czy przeglądam dłuższy dokument w Dokumentach Google, przewijam strumienie na Facebooku lub Twitterze albo edytuję notatkę. Gdy zechcę wrócić na samą górę, pojedyncze tapnięcie w pasek statusu załatwia sprawę. Proste, a takie skuteczne.
Ale definiujące codzienność ze smartfonem, z którego korzystam nagminnie (choć staram się coraz rzadziej), a najczęściej w celu wykonywania przeróżnych obowiązków. Dużo pracuję z tekstem, dlatego aż trzy opisane powyżej funkcje dotyczą właśnie edycji dokumentów i wpisów. Bez wspomnianych przeze mnie ficzerów można żyć, zupełnie to rozumiem. Nie potrafię jednak z nich zrezygnować, gdyż sięgając po smartfon z Androidem za każdym razem przekonuję się o tym, jakie te drobiazgi i niuanse mają ogromne znaczenie.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
