Paralotnią gwiazd nie dosięgniesz

Autorem poniższego wpisu gościnnego jest Łukasz Urynowicz

Coraz większa ilość naszych danych w chmurze dziś już nikogo nie dziwi, a użytkownik może przebierać w dużej liczbie serwisów świadczących usługi tego typu. Niezależnie od sprzętu jaki posiadamy (komputer, tablet, smartfon) czy systemu, na jakim on działa, możemy mieć bezpośredni dostęp do naszych najważniejszych dokumentów - tu i teraz. Konkurencja jest spora - jak więc wybić się ponad przeciętność i przekonać potencjonalnego klienta do swojego produktu? Proponując kompleksowe przeniesienie desktopu w wirtualne przestworza - tak przynajmniej pomyślało ostatnio kilka firm.

TechCrunch Disrupt obrodził nam "chmurzastymi" projektami, których ambicją jest uniezależnienie użytkownika od konwencjonalnego systemu operacyjnego. Przed kilkoma dniami Tomasz Popielarczyk napisał o projekcie Carbyn, który ma być odpowiedzią na dylematy związane z mobilnością kompletnego środowiska pracy bez konieczności taszczenia ze sobą laptopa czy tabletu. Wszystkie ulubione webowe aplikacje i dokumenty na pulpicie przyozdobionym tapetą z motywem z naszego ulubionego serialu - czy to na komputerze w miejskiej bibliotece, czy na służbowym notebooku.

Z kolei wczoraj Kamil Mizera wspomniał o łudząco podobnym przedsięwzięciu nazwanym ZeroPC. Od Carbyn różni się tym, że ten drugi posiada model biznesowy polegający na opłatach za proporcjonalnie wykorzystane miejsce i głównie na tym się jego innowacyjność opiera. Obaj Panowie o powyższych startupach wyrazili się dość chłodno, co po przeanalizowaniu wad i zalet akurat nie dziwi. Dziwi z kolei mnie to, skąd nagle entuzjazm związany z pomysłem przeniesienia stricte desktopowego interfejsu w chmurę? Twórcy albo przez kilka lat spali, albo nie odrobili lekcji.

Pamiętam jak dziś, jak w którymś z PC Formatów z bodaj 2002 roku czytałem o WebOS (zbieżność nazw przypadkowa). Przy ówczesnym sposobie korzystania z Internetu (przy dźwiękach wybieranego 0202122) nie mieściło mi się w głowie, jak takie rozwiązanie może funkcjonować, a przede wszystkim jak z tego efektywnie korzystać nie rujnując domowego budżetu. Zresztą po co komu pulpit w przeglądarce, skoro ma swój własny, stacjonarny? Temat zaszufladkowany został jako ciekawostka i przepadł w mrokach cyberprzestrzeni.

Czytaj dalej poniżej

Color (ten od 41 milionów dolarów) symbol bańki internetowej próbuje dalej. Grzegorz Marczak

Relacja z f8 - Facebook zaprezentował istotne zmiany Jan Rybczyński

Kilka lat później wraz z powiewem AJAXowej świeżości na horyzoncie pojawił się eyeOS - desktop sieciowy oferujący hosting plików (niestety via FTP), umożliwiający instalację na własnym serwerze. Narzędzie rozbudowane, proste w obsłudze i ładnie wyglądające (rozwijane zresztą do dziś) - koncept jednak wyprzedził nieco swoje czasy, a i trafiający tylko w niszę entuzjastów Web 2.0 (nikły buzz, tylko self-hosting).

W dobie, gdy ChromeOS zaczyna nabierać rozpędu, zadać można pytanie: po co to komu? No właśnie: wspomniany już wcześniej system od Google czy Jolicloud stanowią skuteczne i stabilne alternatywy dla tradycyjnego desktopowego paradygmatu. Czy na pewno? ChromeOS jest najbliżej absolutu w kwestii całkowitego spełnienia postulatów cloud computing - jest system będący przeglądarką i koniec. To działa. Jolicloud z kolei ma świetny interfejs i łączy aplikacje napisane w HTML5 z klasycznymi linuksowymi, ale jest niepotrzebnie przeładowany opcjami tradycyjnego Ubuntu. Całe dodatkowe oprogramowanie jest tylko ukryte pod estetyczną otoczką (spróbujcie skorzystać ze skrótu klawiszowego przełączającego pulpity) i niepotrzebnie obciąża komputer. Większość użytkowników nawet gdyby wiedziała o jego istnieniu, to i tak pewnie by zeń nie skorzystała. Niestety daleko Joli OS (a także naśladowcom, jak PeppermintOS) do definicji just enough operating system.