Kirby: Planet Robobot - różowa kulka powraca w blasku chwały i... kostiumie robota!

Nintendo, mimo że już dawno przestało być potęgą napędzającą rynek gier wideo, wciąż w swoich rękach ma cały zastęp marek, które spędzają graczom sen z powiek. Wśród nich wystarczy wymienić chociażby Mario, Pokemony, Fire Emblem czy Donkey Kong. Kirby, choć zadebiutował w 1992 roku na konsoli GameBoy, nigdy nie zdobył takiej popularności jak wspomniane serie — przynajmniej tu, w Europie. Mimo wszystko od ponad dwudziestu lat dzielnie towarzyszy nam na konsolach kolejnych generacji, wielokrotnie otrzymując gry będące jednym wielkim eksperymentem, vide: Kirby’s Dream Course, Kirby Mass Attack. A jak to z eksperymentami bywa, jedne udają się bardziej, inne mniej — a po niespecjalnie udanym Kirby and the Rainbow Curse na Wii U przyszedł czas na bardziej klasyczną odsłonę przygód tej urokliwej, walecznej różowej kulki. Jak na tle bogatej konkurencji wypada Kirby: Planet Robobot?

Najpierw kilka słów na temat tego, czym będzie klasyczna odsłona Kirby’ego. Bo to nie mniej, nie więcej, a osadzona w dwóch wymiarach gra platformowa, w której to przemierzać będziemy rozmaite światy wciągając wszystko, co stanie nam na drodze. Bo jeżeli jest coś, co o Kirbym wiedzieć trzeba, to z pewnością jest to fakt, iż ten niepozorny glutek potrafi wciągnąć wszystko, co stanie mu na drodze. A żeby zabawa nabrała jeszcze więcej smaku, to sporą część z połkniętych przeciwników czy ich amunicji potrafi przekuć w unikalną dla nich zdolność, zamieniając się w jedną z kilkudziesięciu (!) wariacji walecznego bohatera. Te pozwolą nie tylko sprawniej rozprawić się z bossami, czy napotkanymi na drodze przeszkodami, ale także dotrzeć do wcześniej zablokowanych zakamarków.

Czytaj dalej poniżej

Ciężkie życie miłośnika pudełkowych wersji gier Paweł Winiarski

Valve pozwane za umożliwianie nielegalnego hazardu skórkami do CSGO Paweł Winiarski

A docierać tam warto — bowiem twórcy w różnych miejscach poukrywali dla nas w każdej z plansz zestaw kostek, a także naklejek. Naklejki, poza czysto kolekcjonerską sprawą, pozwalają nam ozdabiać nasze Roboboty — czyli tytułowe kostiumy, które regularnie będziemy przyodziewać. Kostki zaś są standardowym dla serii elementem zbieractwa, którego dostateczna ilość pozwala nam odblokować dodatkowe plansze w każdym ze światów, a także utorować przejście do bossa. Naturalnie dopiero po jego pokonaniu możemy ruszyć dalej. Zebranie wszystkich kostek może nie należy do zadań najtrudniejszych (choć, w mojej opinii, jest nieco bardziej wymagające niż w poprzedniej części serii, tj. Kirby Triple Deluxe), ale niektóre z nich potrafią zajść za skórę. W przypadku naklejek jednak sprawa się znacznie bardziej komplikuje, bo tych jest naprawdę od groma — i do tego odnoszę wrażenie, że napotkanie części z nich wymaga od nas więcej szczęścia, niż faktycznych umiejętności. Całe szczęście, że nawet powtarzanie plansz daje ogromnie dużo satysfakcji!

Największą rewolucją w przypadku Kirby: Planet Robobot są właśnie tytułowe Roboboty. Mechy, kostiumy — jak zwał, tak zwał. Te pozwolą nam na przemierzenia tamtejszych światów w nieco innej mechanice niż ta, która towarzyszy standardowym zmaganiom — na ten czas możecie zapomnieć chociażby o błogim wznoszeniu się w powietrze. Co ciekawe, będąc robotem również możemy kraść umiejętności napotkanym bohaterom — tradycyjnie również, w zależności od tego kim właśnie jesteśmy, możemy sobie pozwolić na dostęp do innych miejsc oraz zdobycie wspomnianych już naklejek czy kostek, które pozostaną poza naszym zasięgiem w przypadku innych konfiguracji.

Zawsze z ogromną ciekawością obserwuję mechaniki które serwują nam twórcy Kirby’ego. W jednym momencie jesteśmy różową, potrafiącą fruwać, kulką, chwilę później ciężkim robotem, a nie trzeba sięgać wzrokiem dużo dalej, by zostać samolotem przy którym cała rozgrywka przypomina strzelaninę. Taką, w której nieustannie lecimy przed siebie i pozbywamy się wszystkich stających nam na drodze przeszkód. To niesamowite jak autorzy serii lubią bawić się konwencją, próbując, zmieniając i nie dając nam się nudzić choćby przez chwilę.

Pisząc o Kirby: Planet Robobot nie można przejść obojętnie obok wszystkiego co znalazło się obok głównego trybu. Poza fabularną platformówką, tradycyjnie już znalazły się mini-gierki. Kirby 3D Rumble to 13 plansz pełnych walk z nacierającymi z zewsząd przeciwnikami, po których jesteśmy poddawani ocenie — i nie dajcie się zwieść pozorom, żywe kolory i tona różu w tym wydaniu nie zwiastują niczego dziecinnie prostego, szczególnie jeżeli zależy nam na złocie. Team Kirby Clash to grupowe walki z napotkanymi wcześniej bossami — tym razem nieco sprytniejszymi i znacznie mocniejszymi niż w wydaniu, w którym obserwowaliśmy ich w trybie historii. A właśnie — po jego skończeniu odblokowujemy jeszcze Arenę (kolejny zestaw potyczek z bossami, tym razem na jednym życiu) oraz Meta Knightmare Returns — czyli speedrunową opcję w której kontrolujemy Meta Knighta. Jak widać nawet po skończeniu podstawowej części gry nie zabraknie tam czasu na nudę!

Tradycyjnie też autorzy gry zdecydowali się na kilka rozwiązań czerpiących garściami z możliwości platformy, na którą stworzyli swój tytuł. Poza zestawem streetpassów, zadbali także o wsparcie dla Amiibo. Po zeskanowaniu figurki nasz Kirby przejmuje unikalne dla wykorzystywanego bohatera zdolności — to tak na wypadek, gdybyście nie mogli napotkać żadnego przeciwnika godnego połknięcia.

Pod względem oprawy niewiele się zmieniło z porównaniem do poprzedniej części. Jako, że najświeższą odsłonę Kirby’ego miałem okazję jednak ogrywać na New Nintendo 3DS, działanie efektu 3D jest znacznie lepsze i wygodniejsze, dlatego też przemieszczanie się między kolejnymi planami wypadało tutaj znacznie lepiej — tym samym o wiele bardziej przypadło mi do gustu. Poza tym nie spotkałem żadnych większych technicznych zgrzytów. Mechanika zabawy jest dobrana idealnie do możliwości sprzętu, z słodka oprawa idealnie komponuje się z charakterem połykającego wszystko co spotka na swojej drodze bohatera.

Kirby: Planet Robobot nie jest grą specjalnie długą — nawet uganiając się za wszystkimi kostkami, cała przygoda nie zajęła mi dłużej niż 6-7 godzin. Fabularna część to jednak znakomita rozgrzewka przed całą resztą. Nie należy do specjalnie trudnych, a najbardziej wymagającą jej częścią był pojedynek z ostatnim bossem, który potrafi dać się we znaki w każdej ze swoich faz. Tony mini-gier sprawiają, że do zabawy wraca się z ogromną przyjemnością — wspaniała mechanika w połączeniu z nutką wirtualnej rywalizacji to zawsze doskonałe połączenie. A po kilku tygodniach nawet powrót do znanych plansz potrafi być satysfakcjonujący, tym bardziej, że jest szansa na odkrycie tam jakiś nowych przejść i zamaskowanych przez autorów tajemnic. Niestety — podobnie dopieszczonych gier w platformowym klimacie dostajemy w ostatnich miesiącach coraz mniej, trzeba zatem czerpać garściami z najlepszych reprezentantów gatunku!

Kirby po raz kolejny udowadnia, że pod wieloma względami nie ma sobie równych. Nieustępliwy, słodki, wiecznie głodny i nienasycony. Maskotka HAL może i nie należy do najbardziej promowanych serii w arsenale Nintendo, niewątpliwie jednak jest tą, która zasługuje na bardzo dużo naszej uwagi. Eksperymentuje, bawi się konwencją, a w swoich standardowych sztuczkach nie ma sobie równych. A przy tym jest ponadczasowy — gwarantuję, żę równie dobrze mogą bawić się przy nim ludzie w każdym wieku!