Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) rzadko ma dobre wiadomości. Jednak w ostatnim z raportów tej organizacji niektórzy wypatrzyli optymistyczne stwierdzenie, że katastrofę klimatyczną można jeszcze zatrzymać, a zmiany częściowo odwrócić. Jest jedno ale...
Jak wygląda optymizm IPCC? Choć naukowcy jak zwykle podkreślili, że jesteśmy na dobrej drodze do przekroczenia, wyznaczonego jako krytyczny, wzrostu średnich temperatur o 1,5°C, wciąż widzą pole do walki z tym zjawiskiem. Może gdyby nie opisali dokładnie warunków, jakie ludzkość musiałaby spełnić, to nawet trochę bym im uwierzył...
Już wstępne określenie: „Teraz albo nigdy”, napisane przez jednego z naukowców zespołu pokazuje, że o żadnej naprawie sytuacji mowy nie będzie. Autorzy naiwnie wskazują, że bezkompromisowe i konsekwentne działania w sprawie ograniczenie emisji trzeba podjąć już dziś.
Wystarczy, żeby osiągnąć szczyt emisyjności najpóźniej przed 2025 r., a do 2030 r. zmniejszyć się o 43 procent. Już dziś widać, że to niemożliwe. Ludzie traktują katastrofę klimatyczną jako coś, co jeśli nadejdzie, to „nie za mojej kadencji”. Brak nacisku dołów, powoduje brak reakcji polityków, i tak to się dalej toczy.
Naukowcy sami zauważają, że kto może ten na sprawy związane z emisją gazów cieplarnianych przymyka oczy. Widać, że wiele krajów wciąż dużo inwestuje w wysokoemisyjne branże. I to się w najbliższym czasie nie zmieni, bo na tak szybkie zmiany jest po prostu za późno.
Pomimo że o zmianach klimatu mówi się dziś dużo, dystans czasowy powoduje i skomplikowana fizyka tych zjawisk powodują, że dla większości zwykłych ludzi to czysta abstrakcja. Naukowcom nie udało się prosto wytłumaczyć, co oznaczają te 1,5°C więcej. Dla wielu osób to „palmy nad Wisłą”, niczym nieuzasadniające kosztów transformacji.
Wydawać by się mogło, że w świecie, w którym fizyki uczy się w szkołach podstawowych, zrozumienie tego, że „średnio 1,5°C więcej” to po prostu potężna dawka dodatkowej energii w atmosferze, nie powinna być problemem, podobnie jak konsekwencje tego zjawiska. Jednak fizyki uczy się, nie od dziś, w bezduszny, matematyczny sposób, zamęczając uczniów wzorami, a nie tłumacząc im naturę konkretnych zjawisk. Doskonale opisał to kiedyś Richard Feynman, gdy krytykował brazylijski system nauczania tego przedmiotu...
Wydaje się, że IPCC powinno już powoli zmieniać taktykę i zająć się tym, co trzeba będzie zrobić, gdy katastrofa nadejdzie. To co robią dziś, to „don kichotowska” walka z wiatrakami. Powinno się poświęcać więcej czasu analizom skutków dla konkretnych miejsc, pokazywać sposoby i koszty minimalizacji lokalnych katastrof. A może pokazanie konkretnych scenariuszy pzecętnemu Kowalskiemu, co może stać się z jego „chatą z kraja” zmieni więcej, niż opisywanie katastrofy planety jako całości? Tu też nie będę optymistą. Za to wypracowane wcześniej scenariusze mogą się przydać.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
