Zwiastuny zapowiadały dynamiczne, polityczne widowisko, w którego centrum znajdzie się Winston Churchill - człowiek, któremu nikt nie zazdrościł chwili, w której przejął fotel premiera Wielkiej Brytanii. Miałem niemałe oczekiwania wobec tego filmu, ale "Czas mroku" nie zawodzi tylko pod jednym względem.
Pierwsze sceny filmu wprowadzają nas w wojenny klimat - mamy rok 1940 i napisy na ekranie informują o inwazji Niemiec m. in. na Czechosłowację, Polskę i Norwegię. Belgia, Holandia i Francja odpierają ataki nazistów, ale sytuacja staje się coraz bardziej dramatyczna. Brytyjski parlament odwołuje Neville'a Chamberlaina z funkcji premiera, by w jego miejsce król powołał Winstona Churchilla. Niedługo później politycy z partii Churchilla dochodzą do konkluzji, że popełnili błąd i planują pozbycie się także i jego - z drugiej rzędu polecenia wciąż wydaje Chamberlain. Nikt z nich nie chce iść na wojnę z Niemcami, podczas gdy Churchill wzmaga bojowe nastroje w narodzie, nie dąży do negocjacji i chce poprowadzić Wielką Brytanię do zwycięstwa za wszelką cenę. Ale widmo inwazji nazistów na Zjednoczone Królestwo jest coraz bliżej
Pewien własnej polityki Churchill nie ugina się pomimo porażek - wierzy, że ostatecznie podejmowane przez niego kroki pozwolą osiągnąć cel. Gary Oldman błyszczy w tej roli, choć zza make-upu ciężko dostrzec jego prawdziwą twarz. Gra ciałem, głosem, oczami - każdy drobny detal jest dopracowany do granic możliwości. Momentami da się usłyszeć charakterystyczne brzmienie głosu Oldmana, ale poza tymi momentami można w ogóle zapomnieć, że to właśnie on.
Struktura filmu jest mało zawiła - co chwilę towarzyszymy Churchillowi podczas przemarszu przez korytarze, wysłuchujemy słownych potyczek z podwładnymi i przypatrujemy się jego reakcjom na niezbyt optymistyczne nowiny. W większości sytuacji pozostali aktorzy są dla Oldmana tylko tłem, okazją do porównania charyzmy nie tylko postaci, ale i aktorów. Najlepiej w tej konfrontacji wypadają Ben Mendelsohn, jako król Jerzy VI Windsor i Kristina Scott Thomas wcielająca się w małżonkę Winstona Clementine Churchill.
W tle, niemal przez cały czas, rozbrzmiewa muzyka skomponowana przez Dario Marianelli. To ona nadaje całości odpowiedniego rytmu - w odpowiednich chwilach podkręca tempo, a gdy jest to potrzebne spowalnia akcję. Bywają chwile, gdy muzyka milknie, a my możemy przyjrzeć się pięknym kadrom świetnie ukazującym samotność Churchilla w wielu sytuacjach - przejazd windą, której wnętrze jest jedynym jasnym elementem na ekranie spowitym w ciemności czy rozmowa telefoniczna z ówczesnym prezydentem USA Franklina Delano Roosevelta z niewielkiego pomieszczenia, gdzie nie było nikogo poza Churchillem.
Przemowy polityków i zażarte dyskusje świetnie kontrastuję z cichymi, prywatnymi rozmowami Churchilla z żoną czy królem, ale po seansie nie mogę pozbyć się wrażenia, że reżyser Joe Wright nie był w stanie lub nie chciał ukazać faktycznego zagrożenia, które wisiało nad Wielką Brytanią i nie tylko. Nie zabrakło co prawda kilku scen mających ukazać piekło wojny, ale wyszło to dość nieporadnie i mnie zupełnie nie przekonało.
"Czas mroku" to zdecydowanie film wart zobaczenia ze względu na popisową rolę Gary'ego Oldmana. Dla osób zainteresowanych tematyką historyczną i polityczną będzie to ciekawy seans także z innych względów, ale nadal mam poczucie, że czegoś tu zabrakło i o wiele bardziej przemawiały do mnie Dunkierka czy Jackie.
Film zobaczyliśmy dzięki uprzejmości Cinema City.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
