Po długiej przerwie wróciłem do grania. Efekt? Zniszczony, ale szczęśliwy

Niespełna tydzień temu pisałem o roli, jaką w moim życiu odgrywają m.in. płyty z grami/muzyką/filmami. Wspominałem wówczas, że na półce stoi kilka pudełek z grami i każde wiąże się z jakimiś wspomnieniami. Na tym właściwie kończy się ich zadanie – nie gram już od dobrych paru lat, więc owe płyty w opakowaniach raczej nie zmieniają swojego miejsca i zbierają kurz. Może brzmi dziwnie, ale mnie ten stan odpowiada. Po napisaniu przywołanego tekstu naszła mnie jednak ochota na instalację gry…

Na początek wspomnę, iż rozwód z grami mniej więcej na początku studiów wcale nie oznaczał, że całkowicie przestałem grać. Po prostu drastycznie skrócił się czas, jaki poświęcałem tej rozrywce. O ile w liceum byłem w stanie siedzieć przy komputerze całymi dniami i nocami, o tyle w kolejnych latach swojego życia instalowałem jakiś tytuł raz na kilka kwartałów i spędzałem przy nim raptem parę dni grając wieczorami przez 3-4 godziny. Zdarzały się też szalone maratony: w przypływie emocji instaluję grę, spędzam przy niej 10 godzin w sobotę, a w niedzielę nie wiem, jak się nazywam. Takie wybryki sprawiały jednak, że na pewien czas odechciewało mi się rozrywki tego typu. Pisząc krótko: stałem się graczem bardzo okazjonalnym. Wróćmy jednak do poprzedniego tygodnia.

Piszę w odpowiedzi na tekst Kamila, że miło wspominam niektóre gry, bo wiążą się z konkretnymi sytuacjami albo całymi okresami w moim życiu i ruszam do półki z płytami. Długo się nie zastanawiam, ściągam pudełko z napisem Rzym, czyli jedną z odsłon Europy Universalis stworzoną przez Paradox Interactive. Płyta trafia do napędu optycznego, zaczyna się instalacja, a ja rozentuzjazmowany ruszam do kuchni, by zrobić herbatę. Tekst na AntyWeb gotowy, pozostałe obowiązki odhaczone – mam czas wolny i dla odmiany wykorzystam go na podbój antycznego świata…

Ceterum censeo Carthaginem delendam esse - to nie przejdzie

Zaczyna się niewinnie – szybko wybieram kraj, którym zagram i zacieram już ręce na myśl o tworzeniu alternatywnej historii. Pada na Kartaginę – zwycięża chęć zrobienia na złość Katonowi i pokazania Rzymianom, gdzie raki zimują… Zaczynam. Najpierw długa chwila na pauzie, by przypomnieć sobie, co i gdzie jest. Na dobrą sprawę nauczyć się wielu czynności i mechanizmów – akurat ta gra pojawiła się w zbiorze już w trakcie studiów i jakoś nigdy nie poświęciłem jej zbyt wiele czasu. Przeglądam, sprawdzam, szperam… i już trafia się zagwozdka. Gra miała się rozgrywać w latach 281-24 p.n.e., a na liczniku mam 474 AVC. Macham ręką i klikam w kolejne okienka. Po chwili nie wytrzymuję. Dlaczego AVC? Zostawiam grę. Zaczynam szukać w Sieci. Odpowiedź pojawia się dość szybko – nie AVC, ale AUC, czyli Ab urbe condita (ewentualnie Anno Urbis Conditae). Wyrażenie oznacza „od założenia Miasta”, a zatem od powstania Rzymu. Ulżyło mi. Co więcej – kolejny raz potwierdza się teza, że gry mogą kształcić.

Czytaj dalej poniżej

Recenzja Deadfall Adventures - wszystko to już widziałem, zawsze było lepsze Kamil Ostrowski

State of Decay na PC i NBA Live 14 na next-gen -GameInformator#39 Karol Kopańko

Zaczynam rozwój swojego państwa. Szybki przegląd prowincji, potem podatki, handel, barbarzyńcy, sąsiedzi, sojusze… Mija kilka lat. Czas powiększyć terytorium podbojem. Nie ma się co patyczkować – trzeba zaatakować Rzym. Przygotowania, strategia, wszystko dopięte na ostatni guzik. Ciach! Kartagiński blitzkrieg. Stawiam zbyt wygórowane warunki pokoju, trochę przyjdzie mi jeszcze podroczyć się z komputerem, ale ostatecznie mam to, czego chciałem. Chwila oddechu i kolejna kampania. Gdy walczę z Egiptem, atakuje Rzym. Wojna na dwa fronty – szanse małe, na co wskazuje m.in. licznik potencjału ludzkiego. Trzeba podpisywać pokoje – nawet, jeśli coś będę musiał oddać. Udaje się. Robimy porządek w państwie. Pauza.

Czas na rozprostowanie kości. Spoglądam na telefon. Szok – gram już sześć godzin. Zleciało dość szybko. Dziewczyna pyta, czy daję już sobie spokój na dzisiaj, bo późno się zrobiło. Wtedy w głowie rozbrzmiewają jednak słowa: Kim jesteś? Jesteś zwycięzcą, jesteś diamentem... Krótka piłka – idź spać kochanie, a ja tu jeszcze trochę posiedzę. Zdanie wypowiedziane przez przyszłego dyktatora Kartaginy! Powrót do gry. Kolejne lata mijają na liczniku, państwo rośnie, na twarzy maluje się zadowolenie. Ale czas powiedzieć pas – jutro praca. A właściwie: dzisiaj praca. Za kilka godzin. Komputer wyłączony, jeszcze kilkadziesiąt minut na nogach i ciach do łóżka. Sen? Nie. Boli głowa. Szumi okrutnie, mam wrażenie, że zaraz rozsadzi mi czaszkę. Przesadziłem. Ból głowy to jedno. Gorsze jest to, iż myślę o grze. Pojawia się alternatywny scenariusz – a gdybym kilka godzin temu wykonał inny ruch? Hmmm… to mogłoby być bardziej opłacalne. Przepadło? Gdzie tam – od czego są zapisane stany gry!

Weekend pod znakiem podboju

Zaczyna się piątek. Co prawda, kolejne dziesięć godzin przyjdzie spędzić na obowiązkach, ale potem… Potem Rzym! Przy śniadaniu pojawia się myśl: a może teraz zagrać? Przecież część zadań mogę przełożyć na kolejne dni. Póki co odsuwam ten plan na boczny tor, ale do porannej herbaty rozkładam mapę dołączaną do gry. W głowie rodzi się plan podboju świata. Kilka godzin później nie wytrzymuję i zaczynam wprowadzać go w życie – przecież Imperium Seleucydów samo się nie podbije. Po dwóch godzinach pojawia się kryzys. Poprzednia nocka jednak zrobiła swoje. Wieczór jeszcze dobrze się nie zaczął, a tu już zmęczenie materiału uniemożliwiające podejmowanie sensownych decyzji. Szybko nadciąga myśl, że dziesięć lat temu można było urządzać kilkudniowe maratony i sił nigdy nie brakowało. Wniosek prosty: zmęczenie chwilowe. Zaraz minie i będzie można realizować plan misternie obmyślany przez większość dnia.

Okazuje się, iż z organizmu faktycznie można wykrzesać jeszcze trochę sił – po paru godzinach bez komputera wraca energia i mija zmęczenie. Luba nie jest zachwycona i pyta, czy tak planuję spędzić wieczór i czy zmierzam grać przez cały weekend? Odpowiedź na pierwsze pytanie… pozytywna. Natychmiast jednak zapewniam, że na tym koniec – od soboty zostawiam komputer na 2-3 dni. Chciałbym napisać, iż faktycznie tak się stało. Chociaż z drugiej strony... Bez roztrząsania: po piątkowej nocce przyszedł czas sobotnich setów południowego i wieczornego. Co prawda były przerywane posiłkami i obowiązkami, ale ręce świerzbiły, by wrócić do myszki i klawiatury.

Jak przebiegał weekend? Nie będę ukrywał – gra wciągnęła na dobrych kilka godzin i to każdego dnia. Nie był to na szczęście trzydniowy pojedynek, ale ostatecznie w ciągu 4-5 dni poświęciłem tej rozrywce dużo czasu. Efekt? Z jednej strony zadowolenie, że udało się zbudować imperium. Na pytania Dziewczyny (podlane ironią), czy podbiłem już cały świat, mogę z dumą i uśmiechem dziecka odpowiadać: prawie. Na głowie czuję wieniec laurowy, ale na kanapie siadam fizycznie wyniszczony i psychicznie zmęczony. Tu pojawia się druga strona medalu: jeszcze nie skończyłem gry, ale chyba nie znajdę już na to sił. Weekend dobiega końca, a ja myślę o kolejnym, by odpocząć po podboju. Są też wyrzuty sumienia – przecież mogłem spędzić weekend na spacerowaniu po parku i oglądaniu wiewiórek, a nie przy maszynie, której i tak poświęcam większą część swojego życia… Zakończyło się na przygnębieniu?

Epilog

Zdecydowanie nie – rozważania ostatecznie stłamsiła jedna myśl: potężna i niepokonana Kartagina. Jest powód do dumy – co prawda, jedynie wewnętrznej, ale to zawsze coś. Oprócz zadowolenia mam jeszcze jeden efekt kilkudniowego maratonu – totalnie odechciało mi się grać. Trochę przypomina to poranek po imprezie, na której przesadziło się z alkoholem: pierwsza myśl brzmi „nigdy więcej”. I przez długi czas zdrowy rozsądek ogranicza wybryki, ale w końcu nadchodzi dzień, w którym rozum przegrywa z pierwotnym instynktem. Jestem przekonany, że z grami będzie podobnie – za 2-3 kwartały znów będę się katował przy komputerze. Ciekawe, jak długo wytrzymam...?;)

Źródło grafiki: paradoxplaza.com