O rosyjskich niedźwiedziach, ludzkiej pamięci i Google słów kilka

Dobrze, że jest Internet. Takim zdaniem skwitowałem swoje poszukiwania tytułu pewnego obrazu, który nie pozwalał mi zasnąć kilka dni temu. Niestety, rozszyfrowanie obrazu i autora nie sprawiło, iż zasnąłem, jak niemowlak. Pojawił się kolejny problem – tym razem zacząłem się zastanawiać, czy faktycznie powinienem się cieszyć z obecności Google oraz całej Sieci...?

Kilka dni temu rozmawiałem z dziewczyną o pewnym rosyjskim malarzu i niejako przy okazji przypomniał się nam obraz innego artysty. Swego czasu sporo o nim mówiliśmy, ponieważ wywoływał uśmiech na twarzy i sporo pozytywnych emocji. Przedstawiał niedźwiadki w lesie. Oboje pamiętaliśmy obraz, nawet bardzo dokładnie, ale żadne z nas nie było w stanie przypomnieć sobie nazwiska malarza albo tytułu obrazu. Rzecz działa się głęboką nocą w łóżku, więc logicznym wydawało się porzucenie tematu, przewrócenie się na drugi bok i zaśnięcie. Wiadomo jednak, że w takich momentach trudno zasnąć – pytanie, na które nie uzyskano odpowiedzi drąży umysł i nie daje spokoju.

Przez kilka, a może kilkanaście minut próbowałem przypomnieć sobie nazwisko autora albo tytuł obrazu. Bezskutecznie. W końcu nie wytrzymałem i postanowiłem poszukać odpowiedzi w Internecie. Dziewczyna była zaskoczona tym zrywem i spytała tylko, co się dzieje, a potem stwierdziła, żebym dał spokój, bo sporo czasu upłynie, nim znajdę odpowiedź. Nic bardziej mylnego – wpisałem w wyszukiwarkę trzy słowa (powtórzę: trzy) i za chwilę pławiłem się w informacjach dotyczących poszukiwanego obrazu oraz autora. Mały wysiłek, a ulga spora. Można to uznać za pełne zwycięstwo. Jest jednak pewne „ale”.

Przyznam, że po uzyskaniu informacji, których nie byłem w stanie wygrzebać z czeluści umysłu, głośno chwaliłem Sieć, wyszukiwarkę, Wikipedię – samemu sobie tłumaczyłem, jak wielki krok wykonała ludzkość i z jakim postępem mam do czynienia. Przecież to fenomenalne przykłady rozwoju naszej cywilizacji i potęgi ludzkiego umysłu. Na pstryknięcie palcami mam informacje, których mój ojciec czy dziadek musieliby (będąc w moim wieku) szukać godzinami, dniami, a może nawet miesiącami. Czy poszedłem spać z przekonaniem, że zmiany w ostatnich dwóch dekadach mają same zalety? Otóż nie.

Czytaj dalej poniżej

Sprzedałem 7 calowy tablet, a od 10 calowego wymagam więcej Jan Rybczyński

Drogie Spotify, mam na imię Paweł, od kilku miesięcy codziennie używam Waszej usługi Paweł Winiarski

Rozradowany zdobyciem tytułu obrazu w kilkadziesiąt sekund, przypomniałem sobie konkurs historyczny, w którym brałem udział naście lat temu. Pierwszy etap polegał na znalezieniu odpowiedzi na kilkadziesiąt pytań przygotowanych przez organizatora. Długimi godzinami siedzieliśmy z kolegą w bibliotece i przetrząsaliśmy kolejne książki, by móc odhaczać pytania z listy albo przynajmniej zdobyć jakiś trop do dalszych poszukiwań. Czy dzisiaj wyglądałoby to podobnie? Wątpię – odpowiedzi na tamte pytania pewnie mógłbym znaleźć w ciągu jednej godziny.

To bez wątpienia wspaniały postęp. Nie jestem przeciwnikiem zachodzących zmian – po prostu zauważam, że kiedyś osiągnięcie celu stanowiło znacznie większe wyzwanie. Szukanie odpowiedzi na pytania konkursowe zajęło sporo czasu, było męczące i nie udało się w stu procentach. Ale jednocześnie dawało dużo pozytywnej energii – przy każdym odhaczaniu rozwiązanej zagadki na twarzach pojawiał się uśmiech i można było mówić o sporej satysfakcji. Zalezienie tytułu obrazu w Google sprawiło, że doceniłem rozwój technologiczny i amerykańską korporację, a nie swoją pracę i umiejętności.

Na pocieszenie mogę oczywiście stwierdzić, że wyszukiwarka sama nie wskaże mi tytułu poszukiwanego obrazu - chociaż potrzebne są dwa-trzy słowa, to nie mogą to być słowa przypadkowe. Trzeba się zatem wykazać jakąś inwencją. Nadal wypadam blado w zestawieniu z maszyną, ale lepszy rydz...

Źródło grafiki: bibliotekar.ru