Miracast był jednym z pierwszych prawdziwych multiplatformowych standardów streamingu audio i wideo. Dziś ma wielu konkurentów którzy działają lepiej bądź oferują więcej funkcji, jednak jeżeli nie chcecie wydawać pieniędzy na przystawki, warto sprawdzić, czy wasz sprzęt nie obsługuje właśnie Miracast.
Miracast to technologia, która pojawiła się na rynku 8 lat temu, kiedy jeszcze niewiele osób wyobrażało sobie przyszłość bez kabli. Jednak już wtedy istniało stowarzyszenie Wi-Fi Allience (tak, to samo które odpowiada za Wi-Fi Direct), które wybiegało myślami w przyszłość i widziało potencjał w streamowaniu treści z jednego urządzenia na inne. W taki właśnie sposób w 2012 r. powstał Miracast, standard który pozwalał komunikować się ze sobą urządzeniom różnych producentów. Program od początku cieszył się dużą popularnością i szybko dołączyły do niego takie firmy jak NVIDIA, Google, Microsoft czy Amazon. Dzięki temu komunikacja pomiędzy urządzeniami różnych firm mogła stać się faktem.
Bardzo prosto. W pierwszym okresie działania Miracast nazywany był „HDMI po Wi-Fi” i jego użycie pod kątem prostoty obsługi faktycznie przypomina nieco wpięci kabla. Oznacza to, że urządzenie, na które chcemy strumieniować obraz traktowane jest jako drugi monitor. Nie ma więc żadnych ograniczeń do treści, które chcemy przesyłać. Jeżeli mamy dwa urządzenia zgodne z Miracast, jego uruchomienie jest bardzo proste. Wystarczy włączyć parowanie, a nasz, dajmy na to, telewizor powinien wykryć telefon, tablet czy laptopa. Jeżeli producent nie przewidział wsparcia dla miracast (np. nasz sprzęt jest dosyć wiekowy), istnieje możliwość dokupienia specjalnej wtyczki USB bądź HDMI która taką funkcjonalność zapewnia.
Niestety, trzeba zaznaczyć, że Miracast ma też swoje wady. Ot chociażby – połączenie utworzone za pomocą tego standardu nie zawsze jest stabilne. Ze względu na multiplatformowość nie ma możliwości zwalczenia takich problemów jak latencja, która może różnić się w zależności odtego z jakiego i na jakie urządzenie streamujemy.
Miracast to narzędzie, które skupione jest wokół jednej czynności – streamingu. Nie oczekujmy więc od niego jakiejkolwiek głębszej integracji z konkretnymi usługami. To co otrzymamy po jego włączeniu to zdalny pulpit w rozdzielczości maksymalnie 4K (dzięki odpowiedniej przystawce, większość urządzeń wciąż będzie musiała zadowolić się FHD) oraz dźwięk 5.1
Niestety (bądź stety) świat technologii ma to do siebie, że nie za bardzo lubi, gdy kto inny zgarnia cały profit. Dlatego też wielu producentów, nawet jeżeli na początku wspierało (i dalej wspiera) Miracast, bardzo szybko zaczęło rozwijać swoje sposoby streamingu multimediów. Dlatego dziś mamy szereg standardów, które dublują Miracast funkcjonalnością.
- AirPlay – Apple nigdy nie wdrożyło u siebie Miracastu, głównie dlatego, że mniej więcej w tym samym czasie rozwijało własny standard przesyłu bezprzewodowego o nazwie AirPlay. Niestety, działa on głównie na urządzeniach z ekosystemu Apple z nielicznymi wyjątkami w postaci poszczególnych sprzętów innych producentów.
- Chromecast – Google, choć na początku wspierało Miracast (a telefony z Androidem w dalszym ciągu mogą się połączyć z urządzeniami w tym standardzie) dosyć szybko go porzuciło na rzecz własnego standardu Chromecast. Aby telewizor mógł odebrać sygnał w tym standardzie potrzebna jest jednak niezbędna przystawka.
- Samsung Link – Samsung, jak wiemy, prowadzi swoją kampanię by odciąć się jak najmocniej od usług Google. Dlatego też nie dziwi fakt, że również szybko zbudował swój własny standard nazwany Samsung Link.
Oprócz tego jest także szereg innych alternatyw, takich jak Tubecast czy Squirrels AirParrot. Dziś bowiem nikogo nie dziwi, że obraz i dźwięk można w prosty sposób strumieniować z jednego urządzenia na inne. Jednak pionier prawdziwej multiplatformowości może być tylko jeden i jest nim właśnie Miracast.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
