Futuryzm realny. Symulacja AR pod tytułem „Sight Systems”

Kilka dni temu na Vimeo pojawił się ośmiominutowy film dyplomowy absolwentów Akademii Sztuk Pięknych Bezalel w Jerozolimie, który zachwyca poziomem produkcji oraz świetnym scenariuszem. Twórcy zaprezentowali wizję przyszłości, w której rzeczywistość zostaje rozszerzona z pomocą specjalnych soczewek kontaktowych. Pomysł nie jest odkrywczy w kontekście historii literatury i kina Si-fi ani współczesnej rzeczywistości – Google Glass, jednak przedstawiony w filmie ciąg zdarzeń zagwarantował efekt „wow”. Warto obejrzeć.

Sight from Sight Systems on Vimeo.

 

Nie da się uniknąć skojarzenia z prezentacją Google Glass. Autorzy short’a przyznają, że rozpoczęli produkcję „Sight” dwa dni po premierze projektu Google co, jak zaznaczają, utwierdziło ich w realizacji pomysłu. „Sight Systems” rozprawia się z koncepcją AR, w której nie posługujemy się dodatkowymi zewnętrznymi nośnikami (no może trochę, to w końcu szkła kontaktowe) ani kontrolerami. AR widzimy i sterujemy wzrokiem.  Wizja jest urzekająca i niepokojąca zarazem, po prostu rzeczywista.

Fantastyka przenika się gładko z rzeczywistością w „Sight Systems”. Rozszerzona rzeczywistość nakłada się wdzięcznie na realne elementy. Dobry przykład z przygotowywaniem posiłków. Trzeba przyznać, że nie przesadzono z wizją przyszłości. Jedzenie przedstawione w filmie to nie fiolki, probówki i tym podobne, tylko znane produkty. Oczywiście minimalizm miejsc oraz ich ograniczone funkcjonalności, widok pokoju oraz restauracji, zwracają uwagę i stanowią jedynie proste tło dla doskonałych interfejsów.

Przejrzysty panel osobisty: kalendarz, wiadomości, osiągnięcia. Widoki rozpoznajemy z aplikacji, serwisów, z których aktualnie korzystamy. Subtelnie wyewoluowały w filmie.  AR towarzyszy bohaterowi, jako pomocny stylista, jako system płatności i złotych rad jak radzić sobie w relacjach z kobietą. Natomiast moją uwagę szczególnie przykuły dźwięki oraz grywalność wykonywania codziennych czynności. Dźwięki gotowania i obsługi w restauracji czerpią z gier Burger Shop oraz Youda Sushi Chef, jak na moje ucho. Fajny pomysł na wprowadzenie takiego akcentu.

Kwestia grywalności codziennych aktywności sprawia, że krojenie ogórka może być niezłym wyzwaniem i osiągnięciem w podnoszeniu umiejętności postaci. Pokazanie tak trywialnego przykładu można interpretować dwojako, jako niebezpieczny skutek zanikania umiejętności albo zabawne podejście do prostych zadań. Zastanowiło mnie również, czy wzbudzanie zaangażowania poprzez wbudowaną grywalizację w rzeczywistość rozszerzoną można odczytać jako efekt znudzenia człowieka realnością, czy po prostu jako efekt wszechogarniającego lenistwa? W każdym razie oba efekty są negatywne.

Scenariusz filmu nie pomija aspektu zagrożeń, które niesie taka zmiana percepcji. Bohaterom grozi oderwania od uczestnictwa w poznawaniu świata realnego, wszystko mają przed oczami, ale jakby już przetworzone. Kontakt z drugim człowiekiem opiera się na nawigacji z zewnątrz. A nawet gorzej, na przejęciu kontroli nad nim. Wywarzenie i realność filmu nie pozostawia odbiorcy z jednoznaczną oceną. Twórcom udało się w mądry sposób pokazać człowieka wykorzystującego przyjazną i niebezpieczną technologię w codzienności.

*Futuryzm realny jest pojęciem stworzonym przez autorkę na potrzeby tytułu i chwili. Połączenie tych dwóch pojęć wydaje się adekwatnie określać film, o którym mowa powyżej.