Byli "przymusowymi" turystami stacji kosmicznej, ale prawda jest jeszcze groźniejsza

Misja wystartowała dokładnie piątego czerwca 2024 roku. Był to rejs Starlinera Boeinga z dwojgiem astronautów, którzy mieli napisać współczesną historię startów firmy w kosmos. Po latach, w końcu Amerykanie nie będą musieli korzystać z usług Soyuza. Chyba nikt się nie spodziewał dalszego ciągu i że powrót zdecydowanie się nie odbędzie w tym miesiącu, ani następnym, ani nawet w 2024.

Lot na stację skrywał prawdę straszniejszą niż mogliśmy sobie wyobrażać

O sytuacji Butcha Wilmore'a i Suni Williams, wie każdy, choć odrobinę zainteresowany wydarzeniami w kosmosie. Wielokrotnie pojawiały się wieści dotyczące ich wydłużonego pobytu na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej NASA. Treści o ich obowiązkach, o tym, w jaki sposób będą głosować na prezydenta oraz jak spędzą święta na orbicie – mówiono wielokrotnie. Można jednak odnieść wrażenie, że w tym wszystkim zabrakło czynnika ludzkiego. W ten poniedziałek, w końcu dostarczono tego brakującego ogniwa.

Na początku tygodnia, w końcu odbyła się sesja wywiadów z astronautami, którzy wrócili na Ziemię osiemnastego marca, czyli po dziewięciomiesięcznym, przymusowym pobycie w kosmosie. Każdy dziennikarz miał dziesięć minut na rozmowę, w których zdradzili, jak to rzeczywiście wyglądało z ich strony. Jak można się spodziewać, oficjalne źródła nie chciały denerwować opinii publicznej, więc prawda, jeży włos.

Symulacje nie mogły przygotować na prawdę, było lepiej i gorzej jednocześnie

Z wywiadu udzielonego dla dziennikarza Ars Technici, Erica Bergera, przez dwójkę astronautów, można wywnioskować jedno: lot przekroczył oczekiwania. Bynajmniej nie w jedną stronę, lecz obydwie naraz. Było zarówno o wiele lepiej niż się podziewano jak i o wiele gorzej niż być mogło. Dobra strona, jest dość krótka do opisania, jak mówił pilot misji (Butch Wilmore), testy w ogóle nie oddawały rzeczywistości, bowiem ta... Była perfekcyjna. Dopóki Starliner działał podręcznikowo, stan faktyczny przekraczał oczekiwania i pojazd dał się kierować idealnie, jak nigdy w żadnym teście. Niestety, jak wiemy, sielanka nie miała trwać do końca.

Czytaj dalej poniżej

Starliner wrócił w jednym kawałku. Przynajmniej to im się udało. Co dalej? Patryk Łobaza

Jaka piękna katastrofa. Oto ile wynosi strata Boeinga na projekcie Starliner Jakub Szczęsny

Astronauta zapytany o największe obawy z lotem, nie musiał się długo zastanawiać. Znając raporty bezzałogowego startu Starlinera, wiedział o problemach z silniczkami odrzutowymi niezbędnymi do manewrowania statkiem. Kto mógłby przypuszczać, że właśnie te obawy się spełnią?

Kilkaset metrów przed dotarciem do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej NASA i jej pięknym widokiem z pokładu pojazdu, zaczęły się jego problemy. Dokładnie te, których się obawiano i jedyne szczęście polegało na doświadczeniu pilota z życia oraz setek godzin testów. Lecąc bowiem w stronę stacji dokującej, musiał przejąć ręczną kontrolę nad statkiem, który jak się okazało, był zaledwie o krok od całkowitej utraty zdolności szczęśliwego dotarcia do celu.

Astronauci znaleźli się w potrzasku. Powrót na Ziemię był ryzykowny, a w obliczu takich problemów, zasady zabraniały podejmowania próby zadokowania do stacji. Nie mogli wówczas wiedzieć, że w NASA już podjęto decyzję o złamaniu tej reguły i umożliwieniu im szczęśliwego dotarcia do celu. Nerwy musiały być niewyobrażalnie zszargane.

Pozostało już tylko polegać na doświadczeniu specjalistów

Jak opowiada astronautka Suni Williams, obydwoje nie musieli się nawet porozumiewać, każde z nich wiedziało, że nie mogą sobie pozwolić teraz na powrót na Ziemię. Ich jedyna szansa to dotrzeć do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, a to oznaczało, że nie można jej spuścić ze wzroku i utrzymać właściwą trajektorię. Problem w tym, że nie działały już cztery silniczki i tę kontrolę mogli utracić.

W dramatycznej sytuacji, Centrum Dowodzenia z Ziemi, poprosiło pilota o całkowite zaufanie. System trzeba zresetować z Ziemi, aby odzyskał "czucie" w silniczkach i mógł automatycznie zadokować do stacji. Butch Wilmore, w obliczu zagrożenia utraty ostatniego "dozwolonego" odrzutu, musiał zdecydować czy odda ręczne sterowanie i pozwoli NASA robić swoje. Jak powiedział w wywiadzie, do kogo jak kogo, ale do NASA ma pełne zaufanie. Oddał kontrolę i dzięki temu dotarli szczęśliwie, nim stało się najgorsze – zawiódł kolejny silniczek. Bez porozumienia z NASA, doszłoby do całkowitej katastrofy.

U celu nie potrzebowali ani informacji z Ziemi, aby wiedzieć, że do domu nie wrócą tą samą maszyną.