Począwszy od tej wiosny, studenci MIT pracują w ramach kursu, którego celem jest zaprojektowanie rozwiązań wspierających komfortową pracę i życie w kosmosie. Projekt ten jest odpowiedzią na potrzeby wynikające z programu Artemis, który zakłada nie tylko powrót ludzi na Księżyc, ale również stworzenie tam długoterminowych baz.
Projekt MAS.S66/4.154/16.89 (Space Architectures) prowadzi interdyscyplinarny zespół z wydziałów architektury oraz aeronautyki i astronautyki (AeroAstro), a także jednostka MIT: Media Lab's Space Exploration Initiatives. W zajęciach wzięło udział jak dotąd 35 studentów z różnych wydziałów, którzy mieli za zadanie wyobrazić sobie, zaprojektować i przetestować rozwiązania umożliwiające ludzką aktywność na Księżycu. Nie dość, że są one same w sobie nowatorskie, to w dodatku wyglądają naprawdę interesująco i nieco futurystycznie — jak z filmu.
Zajęcia tego typu cieszą się dużą popularnością. Wielu studentów MIT fascynuje się tematyką kosmiczną, a niemal połowa z nich ma ambicje zostać astronautami. Kurs stanowił dla nich możliwość pracy nad projektem, który w przyszłości może im się zwyczajnie przydać. Co do MIT — uczelnia ta ma dosyć długą historię współpracy z NASA, bo sięga ona misji Apollo. Pierwsze sukcesy Amerykanów w kosmosie były wspólnym dziełem zarówno agencji kosmicznej, jak i pracowników oraz studentów MIT. Obecnie, tego typu projekty mają tym większe znaczenie, że poza rozpychaniem się prywatnych firm w przestrzeni kosmicznej, na poważnie myślimy o habitatach, za pomocą których "na stałe" zasiedlimy księżyce, orbity i całe planety.
W zajęciach uczestniczyli adepci przeróżnych kierunków: m.in. współpracowali ze sobą studenci inżynierii oraz architektury. Tym samym, udało się wytworzyć środowiska nie tylko użyteczne, ale i po prostu "ładne" (kwestia gustu, każdy ma swój). Nikt nie mydlił tam oczu uczestnikom projektu, mówiono wprost, że kosmos to jedno z najbardziej nieprzyjaznych środowisk, jakie można sobie wyobrazić. Studenci pracowali w siedmiu zespołach, które od początku musiały znaleźć wspólny język, co często stanowiło wyzwanie, ale z czasem udało się stworzyć naprawdę ciekawe prace.
Tworzono więc "nadmuchiwane" habitaty i... mobilne biblioteki, które miały być łatwe w transporcie i montażu na Księżycu. Ważnym aspektem kursu była "twarda" praktyka w tworzeniu modeli w skali 1:1 - tak studenci mogli lepiej poznać właściwości materiałów, z którymi pracowali. W ten sposób uzyskano pożądaną różnorodność podejść do problemu utrzymania ludzi przy życiu z dala od Ziemi. Uczestnicy musieli brać pod uwagę nie tylko kwestię materiałów, akcesoriów, konstrukcji, ale i... relacji społecznych. W kosmosie jest to o tyle ważne, że "mieszkańcy" habitatów nie mogą przecież w momencie kryzysu po prostu wsiąść w auto lub samolot i wrócić do domu. Co w sytuacji, gdy ktoś będzie przechodzić np. załamanie nerwowe?
MIT planuje rozszerzenie projektu w kierunku wieloletniego cyklu projektowania habitatów dla ekstremalnych środowisk, aktywnie poszukując sponsorów i partnerów. I jest to kierunek jak najbardziej pożądany: w ciągu najbliższych lat będą ważyć się losy tego, jak będzie wyglądała nasza obecność w kosmosie. Niedługo (relatywnie) przyjdzie nam zmierzyć się z długotrwałą podróżą "do celu". Musimy być na to dobrze przygotowani, a na pewno nie będzie łatwo. Naukowcy jak na razie ze spokojem patrzą m.in. na opracowania mówiące o skutkach długotrwałej ekspozycji na promieniowanie kosmiczne, gdzie głównym problemem mogłyby być potencjalnie śmiertelne schorzenia nerek. Jeżeli nie rozwiążemy najważniejszych problemów związanych z bytnością w kosmosie, utkniemy na Ziemi — a przecież nasze aspiracje sięgają znacznie dalej.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
