Wczoraj wspominałem że w Polsce kolekcjonerów gier nie brakuje. Zostając zatem w temacie regałów wypełnionych retro — zadałem kilka pytań trójce rodzimych pasjonatów, których półki — dosłownie — uginają się od gier, a każdy wolny kąt wypełniają kartridże, płyty, kartony i tona kabli!
Znalezienie wspólnego mianownika dla moich rozmówców byłoby trudne. Zawodowo to zupełnie różne światy, każdy mieszka w innej części kraju, ale łączy ich jedno: miłość do gier wideo. Tych starych i nowych, które kolekcjonują od wielu lat. Ciekawi jesteście co ich napędza, jakie są ich motywacje, a może chcielibyście rozpocząć przygodę z retro grami i szukacie wskazówek jak zacząć? Nie omieszkałem ich o to zapytać!
M: Z grami wideo jestem związany zarówno hobbystycznie jak i zawodowo. Gram od wczesnego dzieciństwa, więc zbudowanie sporej kolekcji było podyktowane sentymentem jak i wygodą — gdy chcę wrócić do jakiegoś tytułu, po prostu sięgam po niego z półki, zamiast szukać gry na aukcjach czy grać na emulatorach z pirackiej kopii. Jestem purystą, więc wszystko musi być uruchomione na takiej samej maszynie, na jakiej grałem przed laty. Lubię też próbować niszowych tytułów, w które nie było okazji zagrać wcześniej, więc zbieractwo wiąże się u mnie również z poszerzaniem horyzontów. Wciąż jest to hobby stosunkowo niedrogie — niewiele gier kosztuje po latach więcej niż na premierę.
M: Wiele tytułów ma dla mnie wartość, ale czysto sentymentalną. Nie traktuję kolekcjonowania jako inwestycji na przyszłość — nośniki nie są trwałe, za kilkadziesiąt lat wszystko zostanie przeżarte disc/bit rotem* i po grze zostanie jedynie ładny kawałek plastiku wraz z poligrafią. Oczkiem w głowie są dla mnie jRPGi na pierwsze PlayStation oraz shmupy/bullet-helle**, jednak każdy tytuł w moich zbiorach znalazł się w nich z jakiegoś powodu, więc wszystko traktuję z sentymentem.
* chodzi o uszkadzanie nośników, przez co ich odczyt stanie się niemożliwy.
** strzelaniny, w których samotnym statkiem stawiamy czoła setkom wrogów, a na ekranie często roi się od tysięcy pocisków — do bardziej popularnych przedstawicieli gatunku należy m.in. Ikaruga czy serie DoDonPachi / Touhou.
M: Nie idźcie w hoarding*. Nie kupujcie gier / sprzętów tylko dlatego, że jest okazja, że są tanie. Inwestujcie w rzeczy, które wam się podobają. Po latach satysfakcja z mniejszej kolekcji pełnej perełek jest znacznie większa, niż z posiadania tysięcy gier, z których w połowę nigdy się nie zagrało, a w 1/4 nigdy nie będzie chciało się zagrać. Nie traktujcie też tego jako inwestycji, miejcie świadomość, że przechowywanie swoich skarbów nawet w idealnych warunkach jedynie przedłuży ich życie — nic nie jest wieczne.
* zbieranie wszystkiego, co wpadnie w ręce.
M: Pamiętam jak dziś, reklamy starych konsol w niemieckich telewizjach czy też w katalogach "QUELLE" — NESa, GameBoya, SNESa... Jako dziecko ze średnio zamożnej rodziny, nie byłem w stanie pozwolić sobie na zakup jakiejkolwiek gry/konsoli w tamtym okresie. Miałem jedynie starego NESa, Segę Master System, GameBoya. Ówczesne "nowości" śledziłem wyłącznie na papierze lub z reklam w TV. Obiecałem sobie wtedy, że gdy dorosnę, to kupię sobie to, na co nie było mnie wtedy stać. Jak powiedziałem, tak uczyniłem i robię tak po dziś dzień. Nostalgia i wspomnienia z tamtych lat sprawiły, że każdy taki zakup to powrót do magicznych chwil z dzieciństwa i spełnienie marzeń.
M: Jeżeli chodzi o zakupy gier to wychodzę z założenia, że lepiej kupić jedną, dobrą, grę, niż kilka słabszych. Nie kupuje hurtowo. Tytuły dobieram starannie, dlatego na chwilę obecną mam ponad 500 gier, które staram się nabywać w pełnych zestawach — z oryginalnymi opakowaniami oraz instrukcjami, co często znacząco podbija ich wartość. Jeżeli chodzi o systemy, to mam ich w tej chwili około 60.
M: Znam przynajmniej trzech, wyjątkowych i bardzo bliskich mi kolekcjonerów (Mariusz, Michał, Arek), z którymi mam bardzo dobry i osobisty kontakt. Na co dzień wymieniamy się opiniami, zdjęciami kolekcji i regularnie się odwiedzamy. Nawzajem się napędzamy — zarówno na stare, jak i nowe rzeczy.
Bardzo trudno wycenić posiadane kolekcje retro sprzętu. Duża część ceny danej gry/konsoli to czas i nerwy, poświęcone na zdobycie idealnej sztuki, które ciężko przełożyć na złotówki, dolary czy jakąkolwiek inną walutę. Aczkolwiek, wartości takich kolekcji to grube pieniądze, które z czasem, same się powiększają, ponieważ wartość produktu rośnie z upływem lat.
M: Jeżeli chodzi o kartridze to absolutnie się nie boję. One są chyba jednak nieśmiertelne. Co innego płyty CD, bo te są dość podatne na urazy. Ale... Do większości gier mam pudełka/instrukcje, więc jeżeli coś ulegnie zniszczeniu to po prostu kupię sam nośnik.
M: Było ich całkiem sporo! Tego dnia nie zapomnę chyba nigdy. Był 1 kwietnia, czyli idealny czas na żarty. Odesłałem mojemu koledze, pożyczoną wcześniej grę na Segę Saturn - Panzer Dragoon Saga. Grę bardzo rzadką i bardzo drogą. Żeby upewnić się, że nic nie stanie się podczas wysyłki, zabezpieczyłem płytki, doklejając je taśmą klejącą do pudełka (ta taśma NAPRAWDĘ ledwo przyklejała się do papieru!). Okazało się, że kolega, który otrzymał grę, odrywając te taśmy, oderwał również nadruk z płyt i 3 na 4 dyski zostały zniszczone. Tutaj nie ma za bardzo się czym chwalić, ale mogę dopisać sobie zasługę zniszczenia jednej z niewielu kopii gry w tak dobrym stanie (i ogólnie jakimkolwiek). Na szczęście znajomy nie przejął się za bardzo tym faktem. Po prostu schował grę do szuflady, żeby zniknęła mu z oczu.
Kolejna, tym razem bardziej pozytywna przygoda, przytrafiła mi się na portalu aukcyjnym. Udało mi się kupić idealną i kompletną Zeldę A Link to the Past po bardzo atrakcyjnej cenie. Na tyle atrakcyjnej, że było mi aż głupio, dlatego napisałem do sprzedającego maila, by nawiązać jakąś konwersację. Pisaliśmy całkiem sporo i z rozmowy wynikło, że zabiera się właśnie za pisanie referatu z fizyki o zjawiskach falowych. Akurat ten temat to był mój konik, więc w ramach wdzięczności, napisałem mu kilkustronicową pracę, za którą dostał bardzo dobrą ocenę.
Ogólnie większość moich zakupów z przeszłości to zazwyczaj kombinowanie, szukanie, staranie się o najlepszą cenę... Ta cała otoczka - kontakty z innymi ludźmi, spotkania, podróże, zloty... To w tym było najciekawsze. Potrafiłem wsiąść do pociągu jednego dnia i jechać 300km, żeby odebrać Chrono Triggera albo Super Metroida. Teraz na wiele rzeczy jest mnie po prostu stać, więc wchodzę na ebay, wybieram towar, kupuję, odbieram i odkładam na półkę.
M: To samo co spowodowało pierwotny zakup — nie kupiłem tego z chęci zysku. Retro jest cały czas modne — po prostu teraz niektórym się lampki w oczach zapaliły, bo ktoś tam kiedyś sprzedał grę i nawet na tym zarobił. Ot powracająca co parę lat fala.
M: Będzie to limitowana wersja konsoli PS3 z motywem z “Tales of Xillia”, oraz pad który wyszedł rok później wraz z premierą Xilli 2. Jestem olbrzymim fanem serii “Tales of”, a taka ładnie wyglądająca konsola to diament w kolekcji.
M: Nie, nie wyobrażam sobie czegoś takiego. Kolekcjonowanie gier dla mnie nie polega tylko na posiadaniu czegoś niczym nieruchomości/aktywu. Za każdą grą którą posiadam kryje się jakaś historia, wspomnienia, miłe doznania.
M: Nie dajcie wmówić innym że wasza kolekcja jest “gorsza”, że jej czegoś brakuje, albo że zbieracie rzeczy bezwartościowe. Pamiętajcie że nawet najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku.
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
