. Kiedy pytam swoich znajomych, których średnia wieku oscyluje wokół 20 – 30 lat, o to czy oglądają telewizję, to większość patrzy na mnie raczej dziwnie i pyta: „A co tam jest w ogóle do oglądania?” Oglądanie telewizji jest mało popularne wśród młodych ludzi, wychowanych w erze iPhone’a, Face...
.
Kiedy pytam swoich znajomych, których średnia wieku oscyluje wokół 20 – 30 lat, o to czy oglądają telewizję, to większość patrzy na mnie raczej dziwnie i pyta: „A co tam jest w ogóle do oglądania?”
Oglądanie telewizji jest mało popularne wśród młodych ludzi, wychowanych w erze iPhone’a, Facebooka i różnych agregatorów informacji. Po pierwsze pokolenie Y nie lubi czekać i chce posiadać każdą informację niemal na zawołanie. Do tego przyzwyczaił nas Internet, przecież kiedy czytając jakiś artykuł, którego konkretne zagadnienie nas ciekawi, możemy na moment odłożyć jego lekturę i „wyguglować” szczegóły intersującej nas kwestii, tak aby pogłębić naszą wiedzę.
Co tymczasem oferuje nam telewizja? Wywiady z ekspertami, którzy są nieustannie poganiani przez prezenterów, słyszących w słuchawce głos realizatora wizji, wrzeszczącego, że reklamy powinny wejść już 5 sekund temu. Telewizja z racji swojej koncepcji nie pozwala nam na zdobywanie wiedzy czy rozrywkę w taki sposób, jak sami tego chcemy.
Czy jej cyfryzacja może coś zmienić w tej kwestii? Nie wydaje mi się. Szumnie zapowiadane są co prawda nowe możliwości tzw. telewizji rozszerzonej, dzięki której np. w dowolnym momencie meczu będziemy mogli sprawdzić składy grających drużyn czy przejrzeć aktualności związane z każdym z graczy, jednak wszystkiego tego możemy dokonać o wiele szybciej na ekranie tabletu czy smartfona.
Nawigacja po ekranach za pomocą pilota jest poza tym po prostu niewygodna, nie wspominając już o tym, że tu także jesteśmy ograniczani przez „widzi mi się” realizatorów, którzy akurat te informacje uznali za bardziej przydatne od innych. Korzystając z urządzeń mobilnych jesteśmy ograniczani tak naprawdę jedynie wielkością wyświetlacza i ewentualnie zasięgiem komórkowym lub sygnałem WiFi.
Swego rodzaju szansą dla telewizji może być multiscreening, czyli np. jednoczesne oglądanie telewizji i korzystanie ze smart-gadżetu. Wydaje mi się, że jest to na razie nisza zupełnie nie wykorzystywana przez polskich wydawców, a przecież nie byłoby wielkim wysiłkiem dla korporacji medialnych stworzenie mobilnej appki, która zbierałaby treści związane z wyświetlanym programem, przy wykorzystaniu responsywności niedostępnej dla telewizorów. Trzeba jednak także zastanowić się nad contentem, który w zdecydowanej większości zupełnie nie odpowiada potrzebom młodych ludzi.
Niedzielne popołudnie. „Jedynka” jak zwykle nadaje we współpracy z brytyjską stacją popularno-naukową program przyrodniczy. Charakterystyczny głos Krystyny Czubówny przerywa co kilka chwil monotonne zbliżanie się geparda do swojej ofiary. Zdjęcia są co prawda świetne i w najmniejszych detalach pokazują pościg napastnika za swoją ofiarą, jednak wszystko to dzieje się zbyt wolno. Czy wspominałem już o tym, że młodzi się niecierpliwi?
Żyjemy teraz w świecie, który jak nigdy przedtem rodzi informacje w lawinowym tempie, zewsząd jesteśmy otaczani przez newsy, których kolekcjonowanie, sortowanie i przeglądanie wchodzi niepostrzeżenie w nawyk. Oglądanie 5 – minutowej sekwencji, w czasie której cętkowany drapieżnik na ugiętych nogach podkrada się do niczego nieświadomej gazeli przynosi po prostu uczucie straty czasu.
Co innego youtube’owe kanały wspomniane w nagłówku tego rozdziału. Obejrzałem dziś, podobnie jak już 246 178 ludzi 253 – sekundowy filmik wstawiony do sieci przez SciFuna i naprawdę miałem wrażenie jakbym przez ten czas poszerzył swoje horyzonty o wiele dalej niż podczas godzinnego seansu na kanale z żółtym prostokątem w logo.
Informacje podane są w skondensowanej, zabawnej formie, która nie nuży, a wręcz zachęca do samodzielnego poszukiwania nowych faktów. Identycznie sytuacja wygląda z kanałem Polimaty, którego twórca, Radek Kotarski został ostatnio nazwany „jednoosobową redakcją naukową”. Każdy z jego programów przyciąga jednorazowo wielotysięczne audytoria, które o wiele bardziej cenią prawdziwą pasję, niż wymuszone rozciąganie przekazu poprzez powtarzanie tych samych fragmentów audycji, zarówno przed, jak i po reklamach.
Tą prawidłowość rozciągnąć jeszcze można na pozostałe kanały, nie tylko naukowe. AbstrachujeTV i Thebeeczka, tworzący treści rozrywkowe, Mariusz Max Kolonko, którego niesamowicie szybko zdobywający popularność polityczny kanał był niedawno bohaterem nagłówków wielu portali. Do czego ten trend może doprowadzić w przyszłości?
Już teraz YouTube wprowadza płatne kanały, które w dużym przybliżeniu funkcjonować mogą jak mini-telewizje z płatnym dostępem do treści premium. A w przyszłości być może serwis Google’a sam wyląduje na jakimś multipleksie… Choć szczerze wątpię, aby sama firma tego chciała.
Co może uratować telewizję?
Przeżywają one swój rozkwit, a taka np. „Gra o Tron” angażuje w los swoich bohaterów całe społeczności fanów. Za przykład niech posłuży 9 odcinek ostatniego sezonu, po którego emisji Facebook wybuchł ogniem komentarzy. Abstrahując jednak od tego jak wiele osób rzeczywiście obejrzało program na HBO, a ilu tylko ściągnęło go sobie z neta, zauważyć należy, że telewizja nie zdołała przyciągnąć do siebie widzów. Wszyscy od razu po emisji przenieśli się do Internetu, aby tam podyskutować o meandrach fabularnych.
Widownia polskich stacji także powoli spada i choć trzymają się one jeszcze stosunkowo dobrze. Lecz to wszystko spowodowane jest po prostu tym, że Polska, jako kraj jest zdecydowanie zapóźniona pod względem cyfryzacyjnym od nie tylko w stosunku do Zachodu, ale także i Wschodu.
Dziś wyłączony został ostatni nadajnik analogowy. Umarła telewizja analogowa i cyfrowa narodziła się pełnym życiem, choć długo może ono nie potrwać…
Hej, jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co ważne w techu
