Miitopia - recenzja. Fantastyczna kraina pełna ludzików Nintendo powraca na Switchu

Biblioteka gier dla Nintendo Switch puchnie z każdym tygodniem. I choć pojawiają się tam prawdziwe perełki których próżno szukać gdziekolwiek indziej — to jednak trudno przejść na porządku dziennym z tym, że kolejne porty zasilają bazę tytułów w porażającym tempie. I choć porty z Wii U — konsoli którą mają trzy osoby na krzyż — nikogo specjalnie nie dziwi, to w przypadku 3DSa czuję się jednak nieco bardziej skonfundowany. On, dla odmiany, sprzedał się FENOMENALNIE — dlatego jedynym wytłumaczeniem dlaczego Miitopia trafiła na Switcha jest dla mnie fakt, iż gra wyszła pod koniec życia konsoli. I prawdopodobnie nie sprzedała się tak dobrze, jak życzyliby sobie mistrzowie Excela. Bo innego wytłumaczenia nie widzę, tym bardziej, że gra opiera się na tworzonych przez graczy bohaterów w postaci awatarów Mii. Debiutowały na Wii, później mogliśmy cieszyć się nimi na Wii U oraz 3DSie — ale na Switchu Nintendo z nich zrezygnowało. Ale coś jednak sprawiło, że firma zdecydowała się wydać tę nietypową grę także na nową platformę. Jak Miitopia wypada w nowym wcieleniu i o co w niej właściwie chodzi?

To samo, ale na nowej platformie - prawie klasyczne RPG

Jeżeli liczyliście że Miitopia w wersji na Switcha jakoś drastycznie będzie różnić się od pierwowzoru, to nie - nic z tych rzeczy. To, dosłownie, więcej tego samego. Baśniowy, wirtualny, świat pełny charakterystycznych postaci — stworzonych przez nas samodzielnie, lub zaimportowanych z czeluści sieci. Kraina to sielankowa do czasu, aż nie nawiedzi jej naczelny wróg, który postanawia wprowadzić chaos w sielankowym świecie, odbierając twarze jego mieszkańcom i oddając je tamtejszym potworom. Nie ma więc nad czym się zastanawiać, czas zebrać ekipę przyjaciół i ruszyć na ratunek wszystkim poszkodowanym. W tej fikuśnej stylizacji nie zabrakło standardowych klas, głupkowatych rozmów w gronie drużyny i niekończących się fal turowych walk.

Miitopia dla Nintendo Switch to klasyczne RPG ubrane w dość niespotykaną formułę, w ramach której każdy może stworzyć swoje postacie - nadać im twarze, dbać o rozwój ekipy i polepszanie jej statystyk. Można by rzec: klasyka, różnica jest taka, że tutaj zamiast wysmakowanej stylistyki i poważnej historii mamy dość lekką opowieść o świecie, który może się podobać. Może, ale nie musi — bo mimo iż jest to moje drugie zetknięcie z tym tytułem, sam wciąż nie czuję się oczarowany, a wręcz przeciwnie.

 Zmieniono to i owo, ale nie liczcie na rewolucję

Jeżeli mieliście nadzieję że w wersji na Swticha Miitopia przeszła kompletną rewolucję, to nie. Podbito grafikę, wiadomo — trzeba też było uporać się z delikatnymi zmianami w interfejsie, aby wszystko zmieściło się na jednym ekranie i dodatkowo miało ręce i nogi. Ale nie poprawiono (przynajmniej wszystkich) irytujących elementów, na które narzekano wcześniej, ot, jak chociażby kilku slotów zapisu. Jak w klasycznych grach z Gameboya, jest jeden i musi wystarczyć. Poprawiono jednak część z nich, ot, jak chociażby tempo samej rozgrywki, które teraz można przyspieszyć. Jeżeli zaś chodzi o samą grę to największą nowością nie są ani nowe klasy postaci (bo ich nie ma), ani nowe wyzwania (tych również nie uświadczymy), ale nowy towarzysz - koń. Mam jednak wrażenie, że wydając drugi raz tę samą grę na nowym sprzęcie, twórcy mogli spokojnie pokusić się o więcej zmian. Tym bardziej, że Switch to konsola nowej generacji - dużo bardziej online, dużo mocniejsza i oferująca nieco więcej możliwości.

Czytaj dalej poniżej

Mam nauczkę, by nie obiecywać sobie zbyt wiele po zwiastunach. Recenzja Biomutant Paweł Winiarski

Test OnePlus Watch. To najgorszy produkt tej firmy Paweł Winiarski

Niezaprzeczalnym faktem pozostaje jednak to, że Miitopia to gra jedyna w swoim rodzaju. Świat Mii jest bardzo charakterystyczny i pełen dystansu. Miejscami czarujący, po dłuższych sesjach nudny, ale trudno mi pozbyć się takiego poczucia niedysytu, ot, jak chociażby zabawy wieloosobowej z prawdziwego zdarzenia. Drobne szlify to jednak trochę za mało, by sprzedawać tego odgrzewanego kotleta — tym bardziej, że nie jest on najwybitniejszą grą na rynku.