To musiało powstać w Japonii. Wiem, stereotypowe podejście, ale ilekroć trafiam na dziwne pomysły, w głowie wybrzmiewa hasło "pewnie z Japonii" i nierzadko okazuje się, że mam rację. W Polsce chyba nikt nie wpadł na pomysł, by wysyłać na koncert, spotkanie ze znajomymi czy randkę sobowtóra z tabletem na głowie. Tak, właśnie na tym polega ChameleonMask - to rozwiązanie dla ludzi, którzy nie chcą wychodzić z domu, ale jednocześnie chętnie by się gdzieś pokazali. Najśmieszniejsze jest to, że ludzie mogą być tym zainteresowani. Chociaż, czy to jest śmieszne?
ChameleonMask na razie jest w fazie projektu - nie ma gotowego produktu, przygotowanej usługi. Stojący za pomysłem Jun Rekimoto opowiedział o tym ne konferencji w Singapurze, pokazał w czym rzecz. Po świecie i Sieci rozniosło się to jako "ludzki Uber", ale to określenie jakoś nie przypadło mi do gustu - to coś więcej, niż użyczanie swojej własności, mamy do czynienia z oddawaniem siebie i praktycznie wymazaniem osobowości na jakiś czas. Dużo bardziej pokręcone niż podwiezienie innego człowieka z miejsca A do B.
Projekt zakłada, że osoba, która nie chce lub nie może pojawić się w jakimś miejscu, wyśle tam swoją podobiznę. Wielka nowość? Nie do końca - już kilka lat temu podczas targów CES moja twarz trafiła na ekran zamontowany na robocie i jeździła po stoisku producenta. Cel? Wspominano głównie o telekonferencjach: szef czy pracownik, który nie może brać udziału w spotkaniu pojawia się na wyświetlaczu, ale nie jest statyczny - może się przemieszczać po sali czy nawet budynku. Prezes, który lubi się przechadzać za plecami pracowników mógłby za nimi jeździć robotem. A raczej jako robot. Może dziwne, ale do przyjęcia.
ChameleonMask na razie jest w fazie projektu - nie ma gotowego produktu, przygotowanej usługi. Stojący za pomysłem Jun Rekimoto opowiedział o tym ne konferencji w Singapurze, pokazał w czym rzecz. Po świecie i Sieci rozniosło się to jako "ludzki Uber", ale to określenie jakoś nie przypadło mi do gustu - to coś więcej, niż użyczanie swojej własności, mamy do czynienia z oddawaniem siebie i praktycznie wymazaniem osobowości na jakiś czas. Dużo bardziej pokręcone niż podwiezienie innego człowieka z miejsca A do B.
Projekt zakłada, że osoba, która nie chce lub nie może pojawić się w jakimś miejscu, wyśle tam swoją podobiznę. Wielka nowość? Nie do końca - już kilka lat temu podczas targów CES moja twarz trafiła na ekran zamontowany na robocie i jeździła po stoisku producenta. Cel? Wspominano głównie o telekonferencjach: szef czy pracownik, który nie może brać udziału w spotkaniu pojawia się na wyświetlaczu, ale nie jest statyczny - może się przemieszczać po sali czy nawet budynku. Prezes, który lubi się przechadzać za plecami pracowników mógłby za nimi jeździć robotem. A raczej jako robot. Może dziwne, ale do przyjęcia.
W przypadku ChameleonMask twórca doszedł do wniosku, że patrząc na tego robota z ekranem nasz mózg stwierdza, że coś jest nie tak - to nie człowiek. I tu pojawia się osoba do wynajęcia, surogat, który zakłada na głowę kask z ekranem: jego twarz znika, pojawia się oblicze klienta. Najlepiej, gdy wynajmowany człowiek przypomina płacącego posturą - wówczas może się ubrać podobnie i... Kto wie - może pracownicy pomyślą, że za ich plecami naprawdę chodzi szef? Ciało podobne, ubranie dobrze znane, twarz i głos prezesa. Znajomym w barze też przestanie przeszkadzać zastępstwo przy piwku, kobiecie na spacerze może się wydawać, że idzie z nią koleżanka, a nie wynajęta osoba.
Niemożliwe, by to się przyjęło? Cóż, o wielu rzeczach pewnie tak mówiono, a potem... Nie brakuje ludzi, którzy nie chcą/nie lubią wychodzić. Sam znam człowieka (z Polski), który panicznie boi się kontaktu z innymi ludźmi - w grupie zaczyna się pocić, gdy ma się odezwać, głos się łamie. Kto wie, może świadomość, że jest bezpieczny w domu, lecz jednocześnie może coś przeżyć, sprawiłaby mu radość? Byłby zachwycony faktem, że jego twarz pojawiła się na koncercie czy w muzeum (nawet na ekranie tableta), a on nie musiał przebywać wśród ludzi.
Na pierwszy, ale też drugi rzut oka ChameleonMask jest pomysłem pokręconym. Co więcej, na razie ma bariery techniczne, bo osoba w kasku z tabletem na czole/twarzy pewnie niewiele widzi. Ale to zacznie się zmieniać. A z czasem pojawią się roboty, np. te od Boston Dynamics i będą mogły wiernie oddawać nasz wygląd - także twarzy. Może stanąć na tym, że część osób zostanie w domu, by... sterować robotem, który przeżyje za nich przygodę. Niemożliwe? Pożyjemy, zobaczymy...
W przypadku ChameleonMask twórca doszedł do wniosku, że patrząc na tego robota z ekranem nasz mózg stwierdza, że coś jest nie tak - to nie człowiek. I tu pojawia się osoba do wynajęcia, surogat, który zakłada na głowę kask z ekranem: jego twarz znika, pojawia się oblicze klienta. Najlepiej, gdy wynajmowany człowiek przypomina płacącego posturą - wówczas może się ubrać podobnie i... Kto wie - może pracownicy pomyślą, że za ich plecami naprawdę chodzi szef? Ciało podobne, ubranie dobrze znane, twarz i głos prezesa. Znajomym w barze też przestanie przeszkadzać zastępstwo przy piwku, kobiecie na spacerze może się wydawać, że idzie z nią koleżanka, a nie wynajęta osoba.
Niemożliwe, by to się przyjęło? Cóż, o wielu rzeczach pewnie tak mówiono, a potem... Nie brakuje ludzi, którzy nie chcą/nie lubią wychodzić. Sam znam człowieka (z Polski), który panicznie boi się kontaktu z innymi ludźmi - w grupie zaczyna się pocić, gdy ma się odezwać, głos się łamie. Kto wie, może świadomość, że jest bezpieczny w domu, lecz jednocześnie może coś przeżyć, sprawiłaby mu radość? Byłby zachwycony faktem, że jego twarz pojawiła się na koncercie czy w muzeum (nawet na ekranie tableta), a on nie musiał przebywać wśród ludzi.
Na pierwszy, ale też drugi rzut oka ChameleonMask jest pomysłem pokręconym. Co więcej, na razie ma bariery techniczne, bo osoba w kasku z tabletem na czole/twarzy pewnie niewiele widzi. Ale to zacznie się zmieniać. A z czasem pojawią się roboty, np. te od Boston Dynamics i będą mogły wiernie oddawać nasz wygląd - także twarzy. Może stanąć na tym, że część osób zostanie w domu, by... sterować robotem, który przeżyje za nich przygodę. Niemożliwe? Pożyjemy, zobaczymy...
